Gruzawik i bagno czyli mieciur w Beskidzie Niskim
: 2013-07-31, 19:24
Witojcie 
W niedzielę jak to zwykle bywa trzeba jechać w góry. Nie wybrałem się sam - byłem ja czyli mieciur, koleżanka Magda (nie zrzeszona) i dwójka nowicjuszy siostra Magdy i jej mąż.
Znowu zostałem mianowany na O.M.C. Przewodnika Beskidzkiego z koziej dupy wyżnej
Bądź co bądź trzeba było stanąć na wysokości zadania. I udało mi się to aż za bardzo ale o tym później.
Z rana dojeżdżamy do wsi o nazwie Olchowiec i ruszamy żółtym szlakiem w stronę pasma granicznego a konkretnie to na szczyt Baranie 754 m.n.p.m. Zawrotna wysokość co ?
Podejście jak to podejście nic się nie działo. A nie coś było !
Dochodzimy do tablicy informującej, że wchodzimy na teren Magurskiego Parku Narodowego. Patrze, czytam i oczom nie wierzę ! A tutaj teks - wyślij smsa o treści coś tam na nr 7 coś tam. Okazało się, że w tak oryginalny sposób Park sprzedaje bilety wstępu !
Trochę mnie to wybiło ale nic to. Dochodzimy na szczyt, tutaj cholera dopiero później sobie przypomniałem, żeby robić zdjęcia do relacji.
Po odpoczynku idziemy dalej, a tu niespodzianka - nowa wiatka:
A obok wiatki ktoś postawił znak "droga dla pieszych" (tak jakby ktoś nie wiedział gdzie jest !
Korzystając z cienia robimy postój. Potem ruszamy dalej ścieżką - taką jakich wiele w Niskim:
Idziemy całą ekipą dalej, humory dopisują a tutaj niespodzianka ! Ostrzegałem ich ale nie wierzyli mi i tu coś takiego:
A są to pozostałości po walkach o Przełęcz Dukielską w czasie II wojny światowej. Pełno się tam tego pląta po lasach. Ja w tym miejscu naliczyłem 8 sztuk. Wygląda mi to na pociski artyleryjskie. Chyba że ktoś wie coś więcej co to może być ?
Dziewczyny jak to zobaczyły to uciekły 50 m dalej. Ja ostrożnie nie dotykając niczego zrobiłem zdjęcia
Po takich przeżyciach trzeba zrobić przerwę. I teraz zaczyna się ciekawie. Jest 1 godzina a nas czeka podejście drogą asfaltową w słońcu. Było super - że przeżyłem !
Ale nic co, dochodzimy na przełęcz, mi się już chyba mózg gotuje a tu patrzę, nie to fatamorgana ?! nie nie to najprawdziwszy gruzawik:
Nie wytrzymałem i musiałem władować się do środka:
A w środku siekiera i z 10 butelek po browarach. Jak widać na trzeźwo nie da się takim sprzętem jeździć Reszta ekipy pyta się czy są kluczyki - pewnie chcieli mnie zrobić jeszcze dodatkowo szoferem. Ale lipa - kluczyków brak a tu do tego w kabinie blacha formatu A4 z instrukcją obsługi tego potwora. I wszystko po rusku ! Łeee a ja ruskiego niet.
Trzeba iść dalej. I teraz zaczęło się najciekawsze. Na mapie była droga ale w terenie to już nie bardzo. Jak to zwykle bywa gdy mieciur planuje trasę lądujemy w niechwiejach. I tak było tym razem. Drogi zero, za to pełno krzaków i przedzieranie się przez las. Na początku szło nieźle, ale niżej kiedy do krzaków dołączyły bagna uczestnicy wycieczki zaczęli wątpić w umiejętności swojego "przewodnika" - zaczęło się dopytywanie a czy dobrze idziemy, jak daleko do szlaku i takie tam.
Chciałem zrobić lajtową wycieczkę a wyszło jak zwykle
Ostatecznie cali i chyba zdrowi docieramy do samochodu zamykając pętlę.
Podsumowując - wybierając się w Beskid Niski trzeba się przygotować na przeróżne "niespodzianki"
W niedzielę jak to zwykle bywa trzeba jechać w góry. Nie wybrałem się sam - byłem ja czyli mieciur, koleżanka Magda (nie zrzeszona) i dwójka nowicjuszy siostra Magdy i jej mąż.
Znowu zostałem mianowany na O.M.C. Przewodnika Beskidzkiego z koziej dupy wyżnej
Bądź co bądź trzeba było stanąć na wysokości zadania. I udało mi się to aż za bardzo ale o tym później.
Z rana dojeżdżamy do wsi o nazwie Olchowiec i ruszamy żółtym szlakiem w stronę pasma granicznego a konkretnie to na szczyt Baranie 754 m.n.p.m. Zawrotna wysokość co ?
Podejście jak to podejście nic się nie działo. A nie coś było !
Dochodzimy do tablicy informującej, że wchodzimy na teren Magurskiego Parku Narodowego. Patrze, czytam i oczom nie wierzę ! A tutaj teks - wyślij smsa o treści coś tam na nr 7 coś tam. Okazało się, że w tak oryginalny sposób Park sprzedaje bilety wstępu !
Trochę mnie to wybiło ale nic to. Dochodzimy na szczyt, tutaj cholera dopiero później sobie przypomniałem, żeby robić zdjęcia do relacji.
Po odpoczynku idziemy dalej, a tu niespodzianka - nowa wiatka:
A obok wiatki ktoś postawił znak "droga dla pieszych" (tak jakby ktoś nie wiedział gdzie jest !
Korzystając z cienia robimy postój. Potem ruszamy dalej ścieżką - taką jakich wiele w Niskim:
Idziemy całą ekipą dalej, humory dopisują a tutaj niespodzianka !
Ostrzegałem ich ale nie wierzyli mi i tu coś takiego:
A są to pozostałości po walkach o Przełęcz Dukielską w czasie II wojny światowej. Pełno się tam tego pląta po lasach. Ja w tym miejscu naliczyłem 8 sztuk. Wygląda mi to na pociski artyleryjskie. Chyba że ktoś wie coś więcej co to może być ?
Dziewczyny jak to zobaczyły to uciekły 50 m dalej. Ja ostrożnie nie dotykając niczego zrobiłem zdjęcia
Po takich przeżyciach trzeba zrobić przerwę. I teraz zaczyna się ciekawie. Jest 1 godzina a nas czeka podejście drogą asfaltową w słońcu. Było super - że przeżyłem !
Ale nic co, dochodzimy na przełęcz, mi się już chyba mózg gotuje a tu patrzę, nie to fatamorgana ?! nie nie to najprawdziwszy gruzawik:
Nie wytrzymałem i musiałem władować się do środka:
A w środku siekiera i z 10 butelek po browarach. Jak widać na trzeźwo nie da się takim sprzętem jeździć
Reszta ekipy pyta się czy są kluczyki - pewnie chcieli mnie zrobić jeszcze dodatkowo szoferem. Ale lipa - kluczyków brak a tu do tego w kabinie blacha formatu A4 z instrukcją obsługi tego potwora. I wszystko po rusku ! Łeee a ja ruskiego niet.
Trzeba iść dalej. I teraz zaczęło się najciekawsze. Na mapie była droga ale w terenie to już nie bardzo. Jak to zwykle bywa gdy mieciur planuje trasę lądujemy w niechwiejach. I tak było tym razem. Drogi zero, za to pełno krzaków i przedzieranie się przez las. Na początku szło nieźle, ale niżej kiedy do krzaków dołączyły bagna uczestnicy wycieczki zaczęli wątpić w umiejętności swojego "przewodnika" - zaczęło się dopytywanie a czy dobrze idziemy, jak daleko do szlaku i takie tam.
Chciałem zrobić lajtową wycieczkę a wyszło jak zwykle
Ostatecznie cali i chyba zdrowi docieramy do samochodu zamykając pętlę.
Podsumowując - wybierając się w Beskid Niski trzeba się przygotować na przeróżne "niespodzianki"
Mialem to samo ostatnio, jak zobaczyłem tabliczkę 686m. 