Ciemno wszędzie, zimno wszędzie...
: 2013-10-03, 21:00
Ciemno wszędzie, zimo wszędzie…, czyli chatkowanie na Wierzbanowskiej.
Pomysł noclegu w bacówce na Wierzbanowskiej Górze siedział mi w głowie już od dłuższego czasu, gdy więc aniołek zapytała o plany weekendowe, tak nimi pokierowałam, by móc się z nią wybrać w góry. Anioł był początkowo sceptycznie nastawiony do pomysłu, bo bacówka należy do tych bardziej przewiewnych, dodatkowo priorytetem dla niej była ładna pogoda, gdyż pierwszym odcinkiem miał być widokowy szlak z Lubnia na Łysinę. Pojawił się też kolejny problem - bardzo zimne noce, więc do samego końca intensywnie wymieniałyśmy wiadomości, stwarzałyśmy kolejne wersje planu wyjazdu w te lub inne góry, aż w końcu w piątek, po kolejnych rozważaniach, podejmuję decyzję - jedziemy na dwa dni, jakoś przeżyjemy! Aniołek konsultuje jeszcze sprawy aury u kolegi i uspokojona pożycza śpiwór od Adamka, który odbieram w Krakowie.
Sobotnim rankiem spotykamy się w Pcimiu w busie do Lubnia. Jadąc z Krakowa w okolicy Mogilan dostrzegam na horyzoncie Tatry oraz piękną poświatę nad wyraźnymi od tej strony szczytami. W Pcimiu wita mnie jednak anioł wsiadając do busa ze słowami w stylu „Uduszę cię, jak nie będzie pogody
”. Już się zastanawiam, czy czasem nie dmuchać na chmury, ale że dmuchanie jest trudną sztuką, rezygnuję i czekam na rozwój akcji
I tu pierwsza dygresja. Pogoda dla anioła jest sprawą priorytetową. A co to oznacza w rzeczywistości? Ma być słońce. Dobra przejrzystość i jego przebłyski nie wchodzą w grę. Gdy więc wychodzimy na łąki nad Lubniem i widzimy szarą zawiesinę, która wbrew prognozom nie chce się rozwiewać, postanawiamy na pogodę - zaczekać. Ponoć rozpogadzać ma się koło 15…
Czekamy więc i czekamy. Przy okazji testując śpiwory.
I łapiąc przebłyski słońca (ja) lub sceptycznie patrząc na aurę (aniołek).
W końcu czas na drzemkę, bo pogoda nie przychodzi.
Koło 12.30 wstajemy wreszcie, by ruszyć w dalszą drogę. Potem stwierdzamy, że dobrze, że się wtedy zwlekłyśmy z karimat, bo czas gonił i w ostatnim momencie przyszłyśmy na nocleg.
Żółty szlak z Lubnia na Łysinę jest bardzo widokowy. Czasem nawet pojawia się słońce odsłaniając pierwsze kolory jesieni.
Przed Patryją, za jednym z osiedli, robimy sobie postój na szybki obiad.
W konsumpcji towarzyszy nam widok na Lubogoszcz, Śnieżnicę i Ćwilin.
Potem mijamy malowniczą polankę z widokiem na pasmo Lubomira.
I wreszcie dochodzimy do głównego grzbietu. Tu przerzucamy się na czerwony szlak biegnący na najwyższy szczyt Beskidu Makowskiego - Lubomir. Sam wierzchołek nie jest widokowy, poniżej jednak, na Trzech Kopcach, znajduje się polana z widokiem na północ.
Za Lubomirem zaczyna się zejście w stronę przełęczy. Sam szczyt Wierzbanowskiej jeszcze przed nami, a plecaki po całym dniu nieźle już ciążą.
Pod koniec dnia słońce chce nadrobić dzisiejsze kaprysy i na moment pięknie oświetla drzewa.
Tuż przed samym zmrokiem docieramy w końcu na Wierzbanowską Górę. Chwila niepewności, czy szałas jeszcze stoi, a gdy okazuje się, że ma się całkiem dobrze, rzucamy plecaki i sruu w las! Czeka nas jeszcze nocne poszukiwanie drewna na ognisko. Po zebraniu pokaźnych zapasów, pod gwieździstym niebem, zaczynamy smażenie kiełbasek.
Gotuję na kuchence gorącą herbatę, patrzę w niebo i myślę, że tu smakuje ona najlepiej. Ogień leniwie liże gałązki, otacza nas wieczorna cisza lasu, pogoda już nie ma znaczenia - jest po prostu pięknie!
Ino zimno coś… Aniołek wyciąga więc zakupioną wcześniej wiśniówkę.
I tu druga dygresja. Aniołek przed wyjazdem zrobiła zakupy „na rozgrzanie”, a że nazwa Wiśniówka Barmańska nic mi nie mówiła, a dodatkowo cena była zaskakująco niska, zastanawiałam się, czy to nie jakieś wino marki wino. Zerknęłam więc w internet i pierwszy post dotyczący tego trunku, na jaki się natknęłam, brzmiał: „Ktoś przyniósł na imprezę wiśniówkę za 8 złotych. Pić czy nie pić?”
Dziś już wiemy, że pić można, ale że procentów nie ma to wiele, nie rozgrzewa zgodnie z oczekiwaniami. Na następny raz weźmiemy na pewno dodatkowo małą piersiówkę wiśniówki wysokoprocentowej.
Gdy ognisko dogasa, rozkładamy się na sianie na pięterku i idziemy spać. W nocy jest nieco chłodno, ale nie na tyle zimno, by uniemożliwiało to spanie. Leżakujemy tak do ósmej, gdy promienie słońca przebijające się przez dziury w dachu i ścianach zachęcają nas do wyjścia z kokonów.
Potem czeka nas przyjemne śniadanie przy naszym górskim Sheratonie.
Czas wreszcie ruszyć dalej. Na dziś miałyśmy w planach bezwidokowy Lubogoszcz, ale ładna pogoda zachęca nas do weryfikacji planów - spróbujemy przedrzeć się bezszlakowo na Czarny Dział. Byłam tam miesiąc temu i bardzo mi się podobało, dlatego ta opcja wydaje się lepsza niż wdrapywanie się na stromy Lubogoszcz ciągle w lesie.
Na razie schodzimy z Wierzbanowskiej Góry do Przełęczy Wielkie Drogi. Z malowniczych polan widać nawet Babią Górę na horyzoncie.
W dole piętrzą się kopki Pieninek Skrzydlańskich. Mimo słońca widoczność jest jednak niezbyt dobra.
Idąc dalej przecinamy kolejną drogę z widokiem na Ciecień.
Po przejściu Dzielca dochodzimy do malowniczo położonej stacji kolejowej w Kasinie Wielkiej. Trumniasty Lubogoszcz prezentuje się z tej strony całkowicie inaczej.
Stąd czeka nas teraz odcinek asfaltem do głównej drogi, skąd aniołek łapie dla nas stopa do Polany Mogiła, gdzie znajduje się kapliczka wykonana z części czołgu „Vickers”.
Po przecięciu głównej drogi do Mszany zaczyna się chaszczingowanie w kierunku Czarnego Działu. Im wyżej, tym piękniej. Za nami zostaje Lubogoszcz, Wierzbanowska Góra, Ciecień i Śnieżnica.
Gry wreszcie przebijamy się na wierzchołek Czarnego Działu, rozpoczyna się najprzyjemniejsza część wędrówki przez pola i łąki. Mamy stąd widok na Ogorzałą, Ćwilin i Mogielicę w oddali. Razem z aniołkiem cieszymy się, że dziś pogoda dopisała.
Zbliżamy się do Grunwaldu.
Lubogoszcz dumnie pręży się przed nami. Miałyśmy tam być dziś, tyle że wtedy nic z wierzchołka nie zobaczyłybyśmy.
Na Grunwaldzie robimy ostatni tego dnia odpoczynek.
W końcu schodzimy malowniczymi łąkami i zagajnikami do Mszany.
W Mszanie witają nas zadziwione owieczki. Powrót do cywilizacji nie jest łatwy.
Podsumowując - to była piękna wycieczka! Dopisała pogoda (dla mnie), towarzystwo, urocze miejsce noclegowe i widoki. Komplet zdjęć (niestety jeszcze nieprzebranych do końca) tutaj: https://picasaweb.google.com/1148021165 ... LDbrtfc5AE
Pomysł noclegu w bacówce na Wierzbanowskiej Górze siedział mi w głowie już od dłuższego czasu, gdy więc aniołek zapytała o plany weekendowe, tak nimi pokierowałam, by móc się z nią wybrać w góry. Anioł był początkowo sceptycznie nastawiony do pomysłu, bo bacówka należy do tych bardziej przewiewnych, dodatkowo priorytetem dla niej była ładna pogoda, gdyż pierwszym odcinkiem miał być widokowy szlak z Lubnia na Łysinę. Pojawił się też kolejny problem - bardzo zimne noce, więc do samego końca intensywnie wymieniałyśmy wiadomości, stwarzałyśmy kolejne wersje planu wyjazdu w te lub inne góry, aż w końcu w piątek, po kolejnych rozważaniach, podejmuję decyzję - jedziemy na dwa dni, jakoś przeżyjemy! Aniołek konsultuje jeszcze sprawy aury u kolegi i uspokojona pożycza śpiwór od Adamka, który odbieram w Krakowie.
Sobotnim rankiem spotykamy się w Pcimiu w busie do Lubnia. Jadąc z Krakowa w okolicy Mogilan dostrzegam na horyzoncie Tatry oraz piękną poświatę nad wyraźnymi od tej strony szczytami. W Pcimiu wita mnie jednak anioł wsiadając do busa ze słowami w stylu „Uduszę cię, jak nie będzie pogody
”. Już się zastanawiam, czy czasem nie dmuchać na chmury, ale że dmuchanie jest trudną sztuką, rezygnuję i czekam na rozwój akcji
I tu pierwsza dygresja. Pogoda dla anioła jest sprawą priorytetową. A co to oznacza w rzeczywistości? Ma być słońce. Dobra przejrzystość i jego przebłyski nie wchodzą w grę. Gdy więc wychodzimy na łąki nad Lubniem i widzimy szarą zawiesinę, która wbrew prognozom nie chce się rozwiewać, postanawiamy na pogodę - zaczekać. Ponoć rozpogadzać ma się koło 15…
Czekamy więc i czekamy. Przy okazji testując śpiwory.
I łapiąc przebłyski słońca (ja) lub sceptycznie patrząc na aurę (aniołek).
W końcu czas na drzemkę, bo pogoda nie przychodzi.
Koło 12.30 wstajemy wreszcie, by ruszyć w dalszą drogę. Potem stwierdzamy, że dobrze, że się wtedy zwlekłyśmy z karimat, bo czas gonił i w ostatnim momencie przyszłyśmy na nocleg.
Żółty szlak z Lubnia na Łysinę jest bardzo widokowy. Czasem nawet pojawia się słońce odsłaniając pierwsze kolory jesieni.
Przed Patryją, za jednym z osiedli, robimy sobie postój na szybki obiad.
W konsumpcji towarzyszy nam widok na Lubogoszcz, Śnieżnicę i Ćwilin.
Potem mijamy malowniczą polankę z widokiem na pasmo Lubomira.
I wreszcie dochodzimy do głównego grzbietu. Tu przerzucamy się na czerwony szlak biegnący na najwyższy szczyt Beskidu Makowskiego - Lubomir. Sam wierzchołek nie jest widokowy, poniżej jednak, na Trzech Kopcach, znajduje się polana z widokiem na północ.
Za Lubomirem zaczyna się zejście w stronę przełęczy. Sam szczyt Wierzbanowskiej jeszcze przed nami, a plecaki po całym dniu nieźle już ciążą.
Pod koniec dnia słońce chce nadrobić dzisiejsze kaprysy i na moment pięknie oświetla drzewa.
Tuż przed samym zmrokiem docieramy w końcu na Wierzbanowską Górę. Chwila niepewności, czy szałas jeszcze stoi, a gdy okazuje się, że ma się całkiem dobrze, rzucamy plecaki i sruu w las! Czeka nas jeszcze nocne poszukiwanie drewna na ognisko. Po zebraniu pokaźnych zapasów, pod gwieździstym niebem, zaczynamy smażenie kiełbasek.
Gotuję na kuchence gorącą herbatę, patrzę w niebo i myślę, że tu smakuje ona najlepiej. Ogień leniwie liże gałązki, otacza nas wieczorna cisza lasu, pogoda już nie ma znaczenia - jest po prostu pięknie!
Ino zimno coś… Aniołek wyciąga więc zakupioną wcześniej wiśniówkę.
I tu druga dygresja. Aniołek przed wyjazdem zrobiła zakupy „na rozgrzanie”, a że nazwa Wiśniówka Barmańska nic mi nie mówiła, a dodatkowo cena była zaskakująco niska, zastanawiałam się, czy to nie jakieś wino marki wino. Zerknęłam więc w internet i pierwszy post dotyczący tego trunku, na jaki się natknęłam, brzmiał: „Ktoś przyniósł na imprezę wiśniówkę za 8 złotych. Pić czy nie pić?”
Dziś już wiemy, że pić można, ale że procentów nie ma to wiele, nie rozgrzewa zgodnie z oczekiwaniami. Na następny raz weźmiemy na pewno dodatkowo małą piersiówkę wiśniówki wysokoprocentowej.
Gdy ognisko dogasa, rozkładamy się na sianie na pięterku i idziemy spać. W nocy jest nieco chłodno, ale nie na tyle zimno, by uniemożliwiało to spanie. Leżakujemy tak do ósmej, gdy promienie słońca przebijające się przez dziury w dachu i ścianach zachęcają nas do wyjścia z kokonów.
Potem czeka nas przyjemne śniadanie przy naszym górskim Sheratonie.
Czas wreszcie ruszyć dalej. Na dziś miałyśmy w planach bezwidokowy Lubogoszcz, ale ładna pogoda zachęca nas do weryfikacji planów - spróbujemy przedrzeć się bezszlakowo na Czarny Dział. Byłam tam miesiąc temu i bardzo mi się podobało, dlatego ta opcja wydaje się lepsza niż wdrapywanie się na stromy Lubogoszcz ciągle w lesie.
Na razie schodzimy z Wierzbanowskiej Góry do Przełęczy Wielkie Drogi. Z malowniczych polan widać nawet Babią Górę na horyzoncie.
W dole piętrzą się kopki Pieninek Skrzydlańskich. Mimo słońca widoczność jest jednak niezbyt dobra.
Idąc dalej przecinamy kolejną drogę z widokiem na Ciecień.
Po przejściu Dzielca dochodzimy do malowniczo położonej stacji kolejowej w Kasinie Wielkiej. Trumniasty Lubogoszcz prezentuje się z tej strony całkowicie inaczej.
Stąd czeka nas teraz odcinek asfaltem do głównej drogi, skąd aniołek łapie dla nas stopa do Polany Mogiła, gdzie znajduje się kapliczka wykonana z części czołgu „Vickers”.
Po przecięciu głównej drogi do Mszany zaczyna się chaszczingowanie w kierunku Czarnego Działu. Im wyżej, tym piękniej. Za nami zostaje Lubogoszcz, Wierzbanowska Góra, Ciecień i Śnieżnica.
Gry wreszcie przebijamy się na wierzchołek Czarnego Działu, rozpoczyna się najprzyjemniejsza część wędrówki przez pola i łąki. Mamy stąd widok na Ogorzałą, Ćwilin i Mogielicę w oddali. Razem z aniołkiem cieszymy się, że dziś pogoda dopisała.
Zbliżamy się do Grunwaldu.
Lubogoszcz dumnie pręży się przed nami. Miałyśmy tam być dziś, tyle że wtedy nic z wierzchołka nie zobaczyłybyśmy.
Na Grunwaldzie robimy ostatni tego dnia odpoczynek.
W końcu schodzimy malowniczymi łąkami i zagajnikami do Mszany.
W Mszanie witają nas zadziwione owieczki. Powrót do cywilizacji nie jest łatwy.
Podsumowując - to była piękna wycieczka! Dopisała pogoda (dla mnie), towarzystwo, urocze miejsce noclegowe i widoki. Komplet zdjęć (niestety jeszcze nieprzebranych do końca) tutaj: https://picasaweb.google.com/1148021165 ... LDbrtfc5AE
