Góry Bez Granic

IX Rajd Prudnik - Pradziad
10 sierpnia 2019





60 km widokowej wędrówki przez szczyty Gór Opawskich i Jeseników, 3700 metrów przewyższeń - ostrych podejść i zejść. Od okropnej duchoty i pięknego wschodu słońca na początku po deszcz i wiatr na mecie To tylko kilka słów opisujących te niesamowite wydarzenie! Jego klimat, tworzący go ludzie sprawia, że z rajdem nieprzerwanie jestem od początku istnienia, a więc od 2011 r. a sobotnia edycja była już moim 9 uczestnictwem.

Na czym polega ultramaraton? Idea od początku istnienia maratonu jest taka sama. Uczestnicy o poranku wyruszają z nisko położonego Prudnika (270 m) by szlakami przez szczyty Gór Opawskich i Jeseników pokonać trudną 60 km wyznaczoną trasę na najwyższą górę Sudetów Wschodnich – Pradziada (1492 m). Po drodze uczestnicy zmagają się z trudnościami trasy, przede wszystkim z przewyższeniami, które w tym roku wynosiły 3700 m (w górę i w dół). Czas na pokonanie dystansu wynosi 15 h. Pomysłodawcą wydarzenia i komandorem jest Andrzej Dereń z PTTK Prudnik, to on w 2011 r. poprowadził niewielką grupę 20 wędrowców na szczyt Pradziada i tak trwa to do dziś. Od kilku lat uczestników jest znacznie więcej, a impreza staje się znaną marką. Mimo to nadal zachowuje swój kameralny charakter bez wygód na trasie i cennych nagród. Aby nie było nudno organizator każdego roku zmienia przebieg trasy i wyszukuje odcinki szlaków, którymi uczestnicy rajdu jeszcze nie wędrowali.

Relacja
Tym razem start rajdu znajdował się po raz pierwszy w Schronisku Młodzieżowym „Dąbrówka” w Prudniku. Na starcie jesteśmy o godz. 5:00, a więc gdy już większość uczestników ruszyła. Po rejestracji i pamiątkowym zdjęciu o godz. 5:10 ruszamy na trasę! Tym razem nie pada, choć kręcą się czarne chmury. Mimo to, że słońce jeszcze nie wstało jest już bardzo ciepło. Ulicą Dąbrowskiego wchodzimy na czerwony Główny Szlak Sudecki. Na wschodzie czerwieni się także niebo. Tak osiągamy pierwszą górkę na trasie – Kozią Górę. To tempo mi spada… bo wyciągam aparat, fotografuje i podziwiam piękny spektakl wschodu słońca. Tarcza słoneczna wyłania się znad Góry św. Anny. Warto było wyjść później, kto ruszył ze startu o 4:30 takiego widoku nie miał













Ale dobra muszę przyśpieszyć tempo bo nie dość że wyszedłem prawie ostatni to jeszcze ślimaczę. Tak więc podążam dalej czerwonym szlakiem przez Las Prudnicki obok Sanktuarium św. Józefa, zdobywam Kobylicę, dalej wieś Dębowiec i Długota - najwyższa w „prudnickich górach”.









Schodzimy do Wieszczyny, a następnie wędrujemy kilka km przez widokowe pola i łąki mając przed sobą masyw Srebrnej i Biskupiej Kopy. Doganiamy też część grupy Dzikusów, którzy wyruszyli wcześniej. Teraz wędrujemy już wspólnie, schodząc stromym stokiem Młyńskiej Góry w Dolinę Złotego Potoku na łowisko w Moszczance. Przechodzimy pod wiaduktem czeskiej linii kolejowej Krnov – Jesenik, jesteśmy w Pokrzywnej, chwilkę czekamy, bo jedna z uczestniczek ma mobilny serwis na trasie zmianę butów



























Zmieniamy kolor szlaku na niebieski, nim podążamy przez Dolinę Bystrego Potoku do… Gwarkowej Perci, dawnego malowniczego kamieniołomu po wydobyciu łupka z 36 stopniową metalową drabiną na szlaku. Takiej atrakcji czyli wspinania po drabinie uczestnicy podczas rajdu jeszcze nie mieli Za Gwarkową Percią schodzimy niebieskim przez Skały Karliki znów w Dolinę Złotego Potoku. Jesteśmy w Jarnołtówku, korzystamy ze sklepu, dalej organizator przygotował niespodziankę! Punkt kontrolny z kawą, herbatą i przekąskami.

















Chwilę odpoczywamy, posilamy się, a następnie ruszamy asfaltówką. U wyjścia z Jarnołtówka kierunkowskaz, którędy na Pradziada, a którędy na wesele do pary młodej Przekraczamy granicę, jesteśmy już w Czechach, podążamy do Zlatych Hor – miasteczka pod Biskupią Kopą z przeszłością górnictwa złota. Na rynku okropna duchota, zmieniamy kolor szlaku i obok dworca kolejowego, na który akurat zajechał pociąg – „motoraczek” opuszczamy miasteczko.















Maszerujemy obok strumienia, w którym woda płynie pod górę do skansenu górniczego Zlatorudne Młyny. Oprócz zapoznania się z historią górnictwa, możemy tu także sami spróbować płukania złota. Wychodzimy z doliny Olesnicy, teraz wspinamy się do górskiej wsi Rejviz – najwyżej położonej zarówno w Sudetach jak i na Śląsku - ok 800 m.n.p.m. Malowniczo położona osada z starą drewnianą zabudową i pięknymi widokami z łąk jest granicą pomiędzy Górami Opawskimi a Jesenikami. Dziś jest także naszą połową trasy, tak więc do celu mamy jeszcze 30 km.

















Chwilę odpoczywamy przy kiosku, po czym ruszamy żółtym szlakiem już w Jeseniky. Przechodzimy przez górskie torfowiska po drewnianych kładkach, w źródle Bublavy pramen ochłoda, moczenie i uzupełnienie wody. Gonię teraz ekipę, przez Kazatelny schodzę w dolinę Černej Opavy do Opavskiej Chaty.

Teraz zmieniamy kolor szlaku na żółty i wkraczamy w najdzikszą część Jeseników - Pasmo Orlika. Jest tu kilka solidniejszych podejść, choćby pod Jelení loučky z bagienkami. Mi jednak podejścia idą bardzo sprawnie i szybko doganiam resztę ekipy. Na rozdrożu pod Lysym Vrchem przerwa i coś nowego od organizatora. Uczestnik może w tym miejscu wybrać wariant trasy, którym będzie pokonywał finałowy odcinek. Są dwie opcje do wyboru - łatwiejsza przez szczyt Małego Dziada i trudniejsza niebieskim szlakiem z zejściem do Beli – większymi przewyższeniami i dłuższą o 3 km. Sporo uczestników wybrało opcję łatwiejszą, ja od początku myślałem o tej trudniejszej i tylko złe samopoczucie mogłoby mi przeszkodzić. A że czuję się świetnie to ruszamy na opcję trudniejszą. Uczestnicy rajdu po raz ostatni wędrowali tędy podczas trzeciej edycji w 2013 r. więc już trochę dawno, dlatego należało sobie przypomnieć odcinek Drugim czynnikiem motywującym jest to, że trasa jest bardziej malownicza od łatwiejszego wariantu.







Bardzo stromo schodzimy do Beli, w miejscowości przekraczamy Białą Głuchołaską i rozpoczynamy finałowe podejście na Pradziada. W nogach 50 km, do szczytu pozostało już tylko 10 km i niemal 1000 m podejścia. Tak więc rozpoczynamy zmaganie ze „ścianką”, wspinamy się wzdłuż Studennego Potoku, po drodze chłodząc się w strumieniu. Ile radości i przyjemności może dać podczas gorąca trochę wody. Górski strumień tworzy tutaj kilka malowniczych wodospadów, jest kilka mostków, a szlak nieco przypomina piękną trasę Doliną Bilej Opavy z Karlovej Studanki. U wylotu z doliny znajduje się najpiękniejszy z wodospadów - Vysoký vodopád zwany Jesenicką Niagarą z racji, że jest najwyższym wodospadem w Jesenikach. Woda spada tu z wysokości 28 m. Niestety z powodu suszy i małej ilości wody w potoku wodospad tym razem nie wygląda efektownie.





























Za wodospadem wychodzimy z doliny, podejście tutaj jest najbardziej strome, a szlak prowadzi zakosami z poręczami i mostkami. Gdy szlak wypłaszcza się w okolicy szczytu Małego Dziada przyśpieszam tempo i docieram do schroniska górskiego - Švýcárna, do celu dosłownie już tylko kilka kroków.. Spotykam i wyprzedzam uczestników, którzy wybrali wariant łatwiejszy ponieważ tu trasy z powrotem się łączą.















Teraz do mety pozostała już wędrówka asfaltem, wędruję jeszcze szybciej mając przed sobą potężną sylwetkę 143 m wieży. Im jestem bliżej wieży ta znika w chmurach, znikają też widoki, pojawia się deszcz i wiatr. Tak po 60 km wędrówce wita mnie Pradziad! W końcu po 13 h i 33 min o godz. 18:35 Pradziad jest mój! Czas znów bez rewelacji, bo gorszy niż w poprzednich latach, ale prawie zdążyłem przed deszczem























Później do godziny 20:00 gdy kolejni uczestnicy docierają na metę leje już porządnie. Tym razem nie wychodzę już na zewnątrz popatrzeć na okolicę, co miałem w zwyczaju bo widoków nie ma żadnych.





Tuż po 20:00 oficjalne zakończenie, podsumowanie i wręczenie certyfikatów oraz losowanie małych upominków. Ze 159 zapisanych 139 osób ruszyło na trasę, na metę udało dotrzeć się aż 127 uczestnikom rajdu. W poprzednich latach odsetek osób przerywających marsz był znacznie większy. Tak więc w tym roku ekipa uczestników była bardzo dobra kondycyjnie.

A po zakończeniu, wspólna fotografia zdobywców Pradziada i ruszamy w dalszą drogę… w silnym wietrze i deszczu schodzimy 4 km do parkingu na przełęczy Ovčárna, gdzie wsiedliśmy do autobusu powrotnego do Prudnika.



I choć każdego roku maraton polega na tym samym to za każdym razem jest inny. Rajd to nie tylko trudności trasy, zmaganie się z bólem, zmęczeniem. To przede wszystkim atmosfera, rozmowy i spotkania z ludźmi podczas wędrówki, piękne widoki i setki zdjęć, to właśnie one pozostaną długo w naszej pamięci.



Śmiało możemy powiedzieć, że organizatorzy znów połączyli Prudnik z Pradziadem, a nasze miasteczko leży u podnóża tej góry!
Organizatorami rajdu są PTTK Odział Sudetów Wschodnich w Prudniku oraz Tygodnik Prudnicki.

Ja po 30 km to zaczynam myśleć o odpoczynku, o domu, a Wy dopiero połowę trasy przeszliście. A Ty jeszcze robisz zdjęcia... Podziwiam, bo ja już bym nic nie widział.

Zdjęcia wschodu super.
A to zdjęcie wykadrować z drzew po prawej i jest moc!:

Ogólnie zdjęcia są naprawdę bardzo dobre, szczególnie te z pierwszej części.
Jest moc, w aparacie, ale i w nogach!

Dzięki bo byłem jedynym z lustrzanką na trasie

Szacun za kondycje i chęci, bo kawał drogi porządny

Opawski1, kolejna piękna relacja, przywołująca wspomnienia. Gdy myślę o tym rajdzie, zawsze nurtuje mnie pytanie, czy wszyscy idą zadaną trasą (i w sumie wiem, że kilka lat temu byli tacy, co szli inaczej) i jaki ma wpływ pójście inną drogą na otrzymanie certyfikatu. W końcu trasa długa, nie sposób wszystkich kontrolować a poza tym raczej nie da się skrócić przejścia bardziej niż o kilka km.
I kolejna rzecz. Wydaje mi się, że prawie wszyscy podchodzą do rajdu zadaniowo. Przymierzając się do rajdu, od razu założyłem, że celowałbym w godzinę 19.30. I tak trzeba iść żwawo a wyprawa, jaka by nie była, musi mieć wymiar turystyczny!

Co tu dużo pisać: jak są fajne dziewczyny, to i motywacja w nogach się znajdzie.
Udana impreza z Dzikusami z Pogranicza - dlaczego Robert J nie brał udziału?
Może za rok stawię czoła...

ceper pisze:Co tu dużo pisać: jak są fajne dziewczyny, to i motywacja w nogach się znajdzie.
Udana impreza z Dzikusami z Pogranicza - dlaczego Robert J nie brał udziału?
Może za rok stawię czoła...

Bo ja 5 godzin wcześniej wróciłem z Turcji I nawet chciałem iść, ale nie byłem zapisanym, a na własną rękę oznaczało, że zmoknę masakrycznie bo dobrze wiedziałem co zapowiadają prognozy.

... i nie będziesz w stanie przejść takiego dystansu

Robert J pisze:... i nie będziesz w stanie przejść takiego dystansu

Traktuję to jako zachętę do treningów. Ja nie dam rady, gdy będzie motywacja? Gorszy od dziewczyn nie będę. Spalanie szacuję na 5l, to wezmę tragarza.

Opawski, super zdjęcia!
Nigdy w życiu tyle nie przeszłam i pewnie nie przejdę, ale zastanawiam się, jakie buty trzeba by mieć, by nie paść w połowie. Widzę, że uczestnicy się w tym różnią. Są i górskie, są też adidasy. A Ty co byś polecał, by stopy nie odpadły w trakcie marszu?

kristof73 pisze:Opawski1, kolejna piękna relacja, przywołująca wspomnienia. Gdy myślę o tym rajdzie, zawsze nurtuje mnie pytanie, czy wszyscy idą zadaną trasą (i w sumie wiem, że kilka lat temu byli tacy, co szli inaczej) i jaki ma wpływ pójście inną drogą na otrzymanie certyfikatu. W końcu trasa długa, nie sposób wszystkich kontrolować a poza tym raczej nie da się skrócić przejścia bardziej niż o kilka km.
I kolejna rzecz. Wydaje mi się, że prawie wszyscy podchodzą do rajdu zadaniowo. Przymierzając się do rajdu, od razu założyłem, że celowałbym w godzinę 19.30. I tak trzeba iść żwawo a wyprawa, jaka by nie była, musi mieć wymiar turystyczny!

Dzięki
W którym roku uczestniczyłeś w rajdzie? Pewnie się widzieliśmy, może rozmawialiśmy? Często mam tak, że ludzie mnie znają a ja ich nie

Niestety zdarzają się ewenementy którzy skracają trasę, w historii rajdu byli nawet tacy co podjeżdżali autem lub autobusem... Organizator wiedział, na mecie ogólnie powiedział i te osoby więcej nie pojawiły się na rajdzie. Od kilku lat na trasie jest jeden punkt kontrolny z poczęstunkiem, który nie jest zaznaczony na mapkach. . W tym roku raczej takich przypadków nie było i myślę że uczestnicy to sami porządni wędrowcy

Wiolcia pisze:Opawski, super zdjęcia!
Nigdy w życiu tyle nie przeszłam i pewnie nie przejdę, ale zastanawiam się, jakie buty trzeba by mieć, by nie paść w połowie. Widzę, że uczestnicy się w tym różnią. Są i górskie, są też adidasy. A Ty co byś polecał, by stopy nie odpadły w trakcie marszu?

Dzięki
Jeśli zrobi się kondycję, odbędzie kilka dłuższych wycieczek po górach przed trasą to nie powinno być problemu z jej pokonaniem
Tak w historii rajdu było już różne obuwie bo i sandałki przypominające japonki jak i buty galowe do garnituru...
Ja zawsze wędruje w butach górskich za kostkę (w niskich powykręcałbym sobie nogi), ważne żeby była grubsza podeszwa i dobre wkładki. Buty nie muszą być drogie, mi w zupełności wystarczają takie za około 200 zł

ceper pisze:sokół nie chadza w buciorach poniżej tysiaka - to lep na dziewczyny, chyba że idzie na szychtę.
Fajna impreza, więc zaczynam robić kondycję - masa już jest.
Na Małą Czantorię szło mi się niezwykle lekko, gdy przede mną 15-20m szły dwie dziewczyny (wyglądały na studentki) i co rusz się odwracały. One przyśpieszały, to ja też.

Za 2 tygodnie podobna impreza Prudnicki Maraton Pieszy. Nie tak wymagająca jak RPP, ale też nieźle dająca w kość. Ale Ty nie wyrobisz sobie do tego czasu kondycji

ceper pisze:gdy przede mną 15-20m szły dwie dziewczyny (wyglądały na studentki) i co rusz się odwracały. One przyśpieszały

Na ich miejscu też bym spierdalał.