Góry Bez Granic

Z Miłoszowa koło Leśnej wybieramy się na wycieczkę polami i pagórkami. Busia zostawiamy przy skrzyżowaniu bocznych dróg, w miejscu bardzo widokowym.







Aż się prosi zapodać tu drugie śniadanie! Kabaczę za cholerę nie chce usiąść na ławce, twierdzi, że "na ławce to ja sobie mogę siedzieć w mieście - w górach wole na kamieniu!" Cóż...są czasem argumenty zupełnie nokautujące - acz żeby już u czterolatka???





Krętymi ścieżkami wędrujemy przez łąki pełne kwiatów późnego lata. Jest płowo i żółto - dominuje wrotycz i nawłoć, z lekką domieszką różnistych ostów.











Widoki na faliste krajobrazy, które towarzyszą nam wszędzie wokół.















A oto i główna atrakcja naszego spaceru - pagórek Ciasnota i bazaltowa skałka na nim, zwana Stożek Perkuna. Ponoć to wygasły wulkan z tak fantazyjnie zastygłą lawą. Faktycznie przypomina inne podobne miejsca na Pogórzu Kaczawskim. Miejsce jest ciepłe, zaciszne, sprawia wrażenie wnętrza starego kamieniołomu. Coś mi się zdaje, że wrócimy tu kiedyś na biwak!







Uroku miejscu dodaje pobliska kopalnia odkrywkowa, której hałdy zamykają horyzont - jako kolejne, czarne, szpiczaste wzgórza.







Mamy w planie i do kamieniołomu zajrzeć, jako że pozyskane informacje sugerują, że jest tam jeziorko. Zaczynają się jednak różne przeszkody terenowe







Ostatnia jest najtrudniejsza do pokonania



Cieć, który nam wygrażał - na widok aparatu schował się za wieżą Nie chce się nam gonić z cieciami, a zwłaszcza z jego eskortą w postaci stada bydląt, których ujadanie słychać wcale nie tak daleko... Może więc kamieniołom innym razem, albo od innej strony...

Jadąc w okolice Leśnej mijamy miłe wiejskie sklepiki..



Podsklepie dzisiaj dzielimy tylko z dwoma lokalsami!






cdn

Między Lwówkiem Śląskim a Bolesławcem, niedaleko wioski Żerkowice, natrafiamy na niewielki lasek położony zaraz przy ruchliwej szosie. Z oddali wygląda on zupełnie przeciętnie, ale my wiemy co czai się w jego wnętrzach i z tego powodu tu właśnie przyjechaliśmy. Początkowo oczywiście trochę błądzimy. Idziemy szczytem wzgórza i prawie się pakujemy na jakąś prywatną posesję, gdzie gospodarz nie jest zbyt gościnny, a przynajmniej tak można domniemywać po umieszczonych napisach i tabliczkach. Zawracamy więc i próbujemy szczęścia szukać bardziej na dole. Zjeżdżamy na kuprach stromym urwiskiem, co podoba się zwłaszcza kabaczkowi. Wznosi okrzyki, że to super, że ślizgać można się nie tylko zimą i szkoda, że nie zabraliśmy sanek! Szczerze mówiąc to by się przydały! Albo przynajmniej jabłuszko pod kuper, żeby nie potargać ubrań o wystające korzenie i kamulce! Jabłuszka nie mamy, muszę więc posiłkować się mapą. Kolejny powód, dla którego warto: a) mieć mapy papierowe, b) laminować je. Na nielaminowanej mapie daleko bym nie pojechała, na elektronicznej ze smartfona zapewne też nie!



W końcu docieramy do właściwych skałek, malowniczo udekorowanych powrastanymi w nie drzewami oraz tymi powalonymi, które chyba zleciały z góry.





Grupa leśnych eksploratorów i poszukiwaczy zaginionych jaskiń melduje się w komplecie!



Pierwsza napotkana jaskinia nazywa się Pandurów i jest największa w tym masywie - co nie znaczy, że jest duża. Ma chyba kilkanaście metrów, z których ostatnie są raczej czołgane.















Nie jesteśmy tu sami! Towarzyszą nam pająki i ich malownicze kokony w ilości dużo!







Gdy wchodzimy pająki siedzą raczej nieruchomo. Na nasz widok (a może raczej naszych latarek) zaczynają biegać w sposób dosyć chaotyczny. Coś jakby wsadzić kij w mrowisko. Huśtają się na swoich kokonach, przeskakują na kokony kumpli, włażą z rozpędem w szczeliny albo co gorsza zeskakują na “podłogę” i dalszych tras ich wędrówek już nie bardzo potrafimy zaobserwować. Wszystko wskazuje, że są to okazy meta menardi, sieciarza jaskiniowego, więc bydle jest nieco jadowite. Utwierdza nas to w przekonaniu, że czołganie się dalszymi częściami korytarzy w takim towarzystwie, nie jest tym o czym marzymy najbardziej.

Dalej w skale są jeszcze dwie jaskinie Przechodnia i Schronisko. Jakieś otwory prowadzące do niewielkich jam znaleźliśmy, ale która była którą - to już nie umiemy oszacować.















Wszystko jest tutaj bujnie i malowniczo zarośnięte liściastym chaszczem.











Wędrówkę urozmaica ciągłe przełażenie przez kolejne pnie zwalonych i powykręcanych drzew.





A tutaj kwadratowe otwory w skale, sprawiające wrażenie sztucznych, żłobionych ręką człowieka.





Do szosy wracamy przez pokrzywiska po pas, bagienka i płowe ścierniska oświetlone ciepłym, popołudniowym słońcem.

Świetne te skały, a jeszcze na ich pierwszym zdjęciu.

No ale z pająkami to ja dziękuje. Brrr.

laynn pisze:No ale z pająkami to ja dziękuje. Brrr.

Ale one tam najwiecej uroku dodawaly! Te kokony!!!! Nigdy wczesniej czegos takiego nie widzialam!

Brrrr

Te podwieszone kokony są genialne, trochę jak z horroru a z nich wyklują się pająki ludożercy

Dziś trafiamy akurat do Raciborowic Dolnych.

Dzień jest upalny i duszny. Ciężkie powietrze, zupełnie jak wydychane z pieca, zdaje się oblepiać nas ze wszystkich stron. Kolor horyzontu i dźwięki niosące się gdzieś echem, dalekimi światami, sugerują, że niebawem nam solidnie doleje. Ale kto by się bał deszczu gdy temperatura podchodzi pod 40 stopni?

Najpierw zwiedzamy pozostałości dawnych zakładów wapienniczych. Nie zostało dużo - poukrywane w zaroślach kilka wież… Pierwsza stoi przy rozległej łące..















Kusi, żeby wyjść na “balkonik”, ale technicznie nie udaje się nam tego rozpracować





Dostanie się do drugiej wymaga przedzierania się przez kolczaste zarośla. I niestety też się nie da wejść do środka...







Rzut z wysokości na zalane wyrobisko.





Gdzieś tam już solidnie leje!



To co lubię najbardziej - upał i silny, ciepły wiatr we włosach…







Jakieś zatopione sprzęty z dawnych lat…







Miejsca ogniskowe…





I na koniec najbardziej oczekiwany moment! Chlup!!!! W chłodne odmęty o aromacie mielonego kamienia, o smaku kredy i lodowatym oddechu głębokości…







Potwory z wyrobisk atakują!



Przykamieniołomowe okolice…



Falista wstęga obrzydliwie nowego asfaltu wgryza się w pola…



Górka z zamkiem Grodziec

Wygląda jak...Klak

Ty... Faktycznie! Moze podrzucili jak nie patrzylismy???

W Rakowicach jest kilka bajor o różnym stopniu zagospodarowania. Są to wyrobiska piasku przytykające do rzeki Bóbr. Niektóre są już całkowicie opuszczone i od lat nieużywane, tzn. wydobywczo, bo wędkarze, biwakowicze czy miłośnicy kąpieli korzystają z nich ochoczo W innych częściach praca wre, i dniem i nocą huczą maszyny, koparki, pogłębiarki czy taśmociągi…























Gdzieniegdzie napotkamy na postindustrialne ślady przeszłości…





Sporo jest tutaj też betonu - niewielkich minitunelików, o chłodnych i cienistych wnętrzach.



















Wydmy? Pustynia? Plaża? Nie! Jeszcze lepiej! Piaskownia! Auta więc grzęzną i zakopują się po osie, dzieci budują zamki, a buby cieszą się z ognisk na swojej ulubionej nawierzchni.











Plątaniny pylistych dróg zachęcają, aby zajrzeć we wszystkie zakamarki tego malowniczego terenu!













W takich więc okolicznościach przyrody i krajobrazu spędzamy pewne upalne, sierpniowe dni

















Niestety nasz busio nie ma kolorów maskujących...



Zbieramy drewno na ognicho. Pełno tu jest belek czy desek, które wyglądają jak takie, co zalegają nieraz na plażach nadmorskich czy nadrzecznych. Takie wyrzucone przez wodę, jakby obtoczone, jakby oszlifowane, takie niesamowicie gładkie i jakby lekko oblepione gliną. Właśnie tu zbieranego chrustu starczy nam na dwa dni ognisk, a reszta trafi do busia, przeleży tam miesiąc i pojedzie na Ukrainę, aby spłonąć na klifie w Sanżejce nad Morzem Czarnym!



Busiowy nocleg. Cała czwórka załapała się na fotkę



Dwa tutejsze wyrobiska oddziela wąska i dosyć długa mierzeja. Łazimy tam akurat w bardzo wietrzny dzień. Na wodzie po lewej wręcz się tworzą fale! Cieżko jest pływać, zalewa łeb. Poza tym jakoś zimno się robi od tego wiatru. Natomiast na prawo spokojne, ciche wody osłonięte nasypem, słoneczko dogrzewa. Kilkanaście metrów a inny świat!