Strona 1 z 1

Góry Opawskie - Příčný vrch i Maria Hilf.

: 2020-12-03, 19:39
autor: Pudelek
Příčný vrch, najwyższy szczyt Gór Opawskich, nie może się równać z Biskupią Kopą jeśli chodzi o zainteresowanie turystów. Nie posiada wieży widokowej, wierzchołek jest płaski i całkowicie porośnięty lasem, nie ma tu szans na żadne widoki, nie kupimy na nim piwa, a w pobliżu nie zjemy obiadu. Mimo wszystko czasem warto jednak na niego wejść i zaliczyć przy okazji jakąś ciekawą trasę.

Jesienią tego roku każdy wypad w góry traktowałem jako potencjalnie ostatni. Bo człowiek nie miał żadnej pewności, czy nagle z dnia na dzień nie zamkną wszystkiego albo chociażby lasów czy granic. Na szczęście okazywało się, że po odbytym wyjeździe będą następne, choć akurat ta wycieczka pod pewnym względem była prawdopodobnie ostatnia w 2020...

Znowu ruszamy na szlak we dwójkę z Bastkiem. Tym razem za bardzo nam się nie spieszy. Obok dawnego przejścia granicznego tradycyjnie fotografuję Biskupią Kopę. Prognozy pogody zapowiadały sporo słońca, a jest jak widać...
Obrazek

Samochodem dojeżdżamy do Dolního Údolí (kiedyś Dolní Grunt, niem. Ober-Grund) i parkujemy obok "Hotýlku u Pekina". Restauracje zostały zamknięte, ale działają okienka. Tu kuszą piwem na wynos, ale dopiero za jakieś pół godziny, więc nie będziemy tyle czekać. Warto dodać, że za niemieckich czasów przy hotelu działał niewielki browar.
Obrazek

Pierwszy odcinek żółtego szlaku jest dość mocno nachylony i prowadzi grząską łąką wzdłuż wyciągu narciarskiego. Za sobą słyszę sapiącego i narzekającego Bastka ;).
Obrazek

Potem robi się przyjemnie płasko i pojawiają się pierwsze widoki: masyw Parkowej Góry oraz kościół w Mikulovicach.
Obrazek
Obrazek

Podobnie jak w okolicach Biskupiej Kopy także i tu las został mocno zredukowany w wyniku wycinek. Dodatkowo w ostatnim czasie (może nawet ubiegłej nocy) masa pozostałych drzew została zwalona przez wiatr. Gdzieniegdzie popadały one na leśne drogi - spotkaliśmy wóz leśników, który musiał zawrócić, gdyż nie był w stanie dalej jechać.
Obrazek
Obrazek

Czasem pojawiają się nieśmiałe przebłyski słońca, lecz na razie chmury zdecydowanie królują na niebie.
Obrazek

Na skrzyżowaniu Svatá Anna (dawniej stała tam kaplica) odbijamy kilkaset metrów na północ, do Zámeckeho vrchu (Schlossberg), aby obejrzeć ruiny zamku Edelštejn/Edelstein. Ruiny te są z gatunku bardzo zrujnowanych - przetrwało do dzisiaj trochę resztek ścian, wałów i fosa.
Obrazek

Idziemy dalej. Mijamy obmurowane źródło Nad Mírem i wdrapujemy się na skałki Výrův kámen. Coś tam z nich można dostrzec.
Obrazek
Obrazek

Na chwilę ze szlaków pieszych przenosimy się na trasę rowerową, która zatacza łuk po odsłoniętym terenie. Jeszcze kilka lat temu szlibyśmy lasem, obecnie droga oferuje widoki na okolicę: przede wszystkim na Zlaté Hory oraz oczywiście Kopa Biskupia.
Obrazek
Obrazek

Na Kopę dotarło słońce. Za kilka dni rosnące na zboczach drzewa zaczną świecić pięknymi kolorami, dziś jeszcze nie robią takiego wrażenia. Jak zwykle mam pecha ze wstrzeleniem się w odpowiedni termin na najbardziej soczystą jesień, ale pewne rzeczy trudno przewidzieć.
Obrazek
Obrazek

Z innych górek: na horyzoncie Rychleby (Studniční vrch i Sokolí vrch).
Obrazek

Droga krzyżowa z 1918 roku prowadząca od głównej drogi do miejsca pielgrzymkowego. Stacje mają postać kamiennych kopców (piramid), z wyjątkiem ostatniej - ta przypomina kaplicę. Po renowacji teksty wypisano po czesku, polsku i niemiecku.
Obrazek
Obrazek

Punktem docelowym pątników było sanktuarium Maria Hilf (Matki Boskiej Pomocnej). Od 1718 roku stała tu kaplica z cudownym obrazem, w XIX wieku przebudowana na kościół. Przybywali do niej wierni z obu stron granicy i tradycja ta nie ustała nawet po pozbyciu się Niemców - Czesi ją kontynuowali. Kiedyś kult był solą w oku cesarza Józefa II, a po 1948 roku czechosłowackich komunistów. Pod pretekstami prac górniczych obiekt zamknięto, celowo dewastowano, a po krótkim okresie spokoju w czasach Praskiej Wiosny postanowiono pozbyć się go na zawsze i w 1973 roku został wysadzony w powietrze. Trzeba przyznać, że czescy i słowaccy towarzysze byli bardzo pojętnymi uczniami nauczycieli z Moskwy.
Po siedemnastu latach i powrocie demokracji zdecydowano się o odnowieniu kościoła. Tylko dlaczego nie zrekonstruowano oryginalnego budynku, a wzniesiono takie bezpłciowe coś? Taniej? Szybciej? Modniej? A może znajomy architekt?? Nie wiem, ale mnie ta bryła zupełnie się nie podoba (trochę ładniej prezentowała się zimą).
Obrazek

Lodowate i nieprzytulne wnętrze rozświetla skrzynka z relikwiami krwi świętego Jana Pawła II. Oczywiście przekazał je Czechom niejaki Dziwisz. Don Stanislao zostanie po śmierci patronem krwiodawców.
Obrazek

Pod skałami znajduje się metalowy krzyż, który przetrwał zniszczenie.
Obrazek

Wychodzimy z kościoła i przemykamy przez las, który wkrótce znowu ustępuje terenowi po wycinkach. No cóż, niewątpliwym plusem tej sytuacji są ponowne widoki.
Obrazek
Obrazek

Spotykamy dwójkę ludzi z psem, przedtem mijaliśmy się z nimi koło ruin. Byli to jedyni turyści na naszej drodze tego dnia.
Obrazek

Jak na złość Kopa Biskupia ciągle w słońcu, Srebrna Kopa również! A u nas mrok!
Obrazek

Okolice Zlatych Hor od średniowiecza wykorzystywane były górniczo: wydobywano złoto, srebro, rudę miedzi i inne metale. Na Příčným vrchu ostatnie kopalnie zamknięto dopiero w 1993 - pozostały po nich dziesiątki szybów oraz ponad setka podziemnych chodników. Większość z nich jest obecnie zabezpieczona przed ciekawskimi, ale w lesie co rusz spotkamy dziury i inne elementy dawnych sztolni (wytyczono tu edukacyjną ścieżkę górniczą).
Obrazek
Obrazek

Pora zdobyć najwyższy szczyt Gór Opawskich - oto składowisko bali z tabliczką potwierdzającą, iż jesteśmy na Příčným vrchu (Querberg) o wysokości 975 metrów n.p.m..
Obrazek

Właściwy punkt jest kilka metrów obok szlaku. Wyżej już w Opawskich wejść nie można, chyba, że na drzewa ;).
Obrazek

Ze szczytu cofamy się do rozdroża i za niebieskimi znakami po raz kolejny wychodzimy na otwartą przestrzeń. Stąd można popatrzeć na południe.
Obrazek
Obrazek

A co tam widzimy? Pradziadek! A właściwie jego wieża, bo sylwetkę zakrywa Medvědí vrch. Powyżej tysiąca metrów już przyprószyło śniegiem.
Obrazek

Krajobraz psują hałdy gałęzi i poprzewracane drzewa ze sterczącymi korzeniami. To zapewne również świeża robota wiatru. Postanawiamy wykorzystać te szkody i w jednej z dziur rozpalamy ognisko :P. Rozpałki od groma, pień osłania od podmuchów i jesteśmy mniej widoczni. Oprócz wusztu Bastek przyrządza także herbatę.
Obrazek
Obrazek
Obrazek

Kawałek poniżej naszego miejsca ogniskowego stoi kamienna piramida zwieńczona szpikulcem niczym pikielhauba. Mohyla sv. Rocha (znana także jako Mohyla přátelství, Freundschafts Denkmahl - taka tablica się uchowała) została wybudowana w 1848 roku jako wotum po ustaniu zarazy kartoflanej, przyczyniającej się do wielkiego głodu ludności wsi. Na lokalizację wybrano stary górniczy cmentarz, po którym nie został już żaden ślad.
Obrazek

W lesie ponownie widzimy liczne ślady wydobycia - odgrodzone deskami doły i sztolnie, w tym jedno zawalone duże wyrobisko.
Obrazek
Obrazek

Przed wycinką jednym z nielicznych widokowym miejsc były Táborské skály (Taborfelsen), a konkretnie to będąca dziełem ludzkich rąk wieża z kamiennych płyt, wchodząca w skład skalnego kompleksu. Według legendy w miejscu tym założyli swój obóz husyci udający się z rejzą w głąb Śląska.
Obrazek

Punkt widokowy ma pewno ze sto lat lub więcej i jest w stanie nie budzącym zaufania: kamienie się ruszają, a żelazna poręcz lekko chwieje. Panoramę ogranicza nadal zachowany drzewostan.
Obrazek

Ciekawie wygląda ściana chmur nad częścią Wysokiego Jesionika. Po lewej stronie Šerák z charakterystycznymi Obří skálami.
Obrazek
Obrazek

Po kilkuset metrach znów wycięto prawie wszystko. Skały do niedawna ukryte w lesie nagle odkryto przed światem. Dzięki temu bardzo ładnie odsłonił się Pradziad. Szkoda tylko, że w tym roku nie udało mi się dotrzeć na moją ulubioną górę Sudetów Wschodnich.
Obrazek
Obrazek
Obrazek

Nieoczekiwanie wyszło słońce (a dla odmiany Kopę Biskupią teraz objął cień), ale krajobraz po działaniach drwali jest lekko apokaliptyczny. Do tego te nieliczne drzewa, które uniknęły piły, nie wytrzymały silnych wiatrów.
Obrazek
Obrazek
Obrazek

Dostępu do dalszej części lasu broni ściana z powalonych drzew. Czegoś takiego jeszcze nie widziałem: kłębowisko pni i gałęzi tworzące zwartą przeszkodę wysoką na kilka metrów. Nie wiadomo, gdzie biegła kiedyś ścieżka, zresztą i tak nie ma szans się tutaj przedrzeć. Musimy schodzić na wyczucie bokiem, szukając jakiś dziur zdolnych pomieścić człowieka.
Obrazek
Obrazek

Jakoś się udaje i dużo niżej dochodzimy do drogi ze szlakami. Nie nacieszyliśmy się nią długo, gdyż po chwili na zielonym szlaku ponownie przejście blokują drzewa. Tym razem mijamy je nad dziurami jednej ze sztolni.
Obrazek
Obrazek

Ostatnie widoki na ostatniej z polan, tym razem chyba powstałej w wyniku ciut starszej wycinki, gdyż zaznaczono ją na mapach. Szlak teoretycznie biegnie obok lasem, ale cóż z tego, skoro drzewa nie pozwalają z niego skorzystać?
Obrazek
Obrazek

Końcówka to bardzo strome zejście do asfaltowej drogi. Po deszczach pewnie odbywa się ono błyskawicznie. Na asfalcie został nam jeszcze kilometr marszu wśród nielicznej zabudowy Dolního Údolí.
Obrazek
Obrazek

Kościółek świętego Achacego (bardzo rzadkie wezwanie) oraz zrekonstruowany Pomnik Poległych.
Obrazek
Obrazek

Był 21 października. Z samochodowego radia dowiedzieliśmy się, że następnego dnia Czesi zaostrzają swój lockdown, m.in. wprowadzony zostanie zakaz swobodnego poruszania się. Brzmiało źle, ale wśród licznych wyjątków od zakazu była chociażby możliwość uprawiania sportu i pójścia "na łono natury". Lasów nikt nie zamykał, dziwne - co więcej, zachęcano do aktywności fizycznej... Oznaczało to, że teoretycznie nadal można chodzić w czeskie góry, ale z drugiej strony czeska ambasada oraz ichniejsze ministerstwo spraw wewnętrznych głosiło, iż przyjazdy cudzoziemców w celach turystycznych są niedozwolone. Moim zdaniem była to nadinterpretacja, ale kłóć się potem z policjantem...

W każdym razie był to prawdopodobnie mój ostatni wyjazd górski w 2020 roku, którego trasa w całości biegła na czesko-śląskiej ziemi. Prawdopodobnie, gdyż został jeszcze cały grudzień... Nie była to natomiast ostatnia wyprawa, gdzie czeskie terytorium stanowiło fragment wędrówki :).

A sama wycieczka bardzo udana, choć liczyłem na trochę więcej słońca. Niemniej poprzedni raz po Příčným vrchu łaziłem ponad pięć lat temu i teraz mogłem porównać jak mocno zmieniła się cała okolica. Zapewne przy kolejnej wizycie będzie tam jeszcze bardziej łyso.
Obrazek

: 2020-12-03, 20:08
autor: ceper
Pudelek pisze:Dolního Údolí (kiedyś Dolní Grunt, niem. Ober-Grund)
Coś historia pokręciła górę z dołem. Mógłbyś wrzucać foty o szerokości chociaż 800px. ;)
Pewnie to wina okolicznego browaru, bo wkrótce od skałek na kilku fotach horyzont nieco leci w dół po prawej.

Nie byłem na Příčným vrchu, stałem przy drzewie z 4 tabliczkami (2 drogowskazy) - muszę wrócić. :zol

edit: brak informacji, że szczyt zaliczany jest do Korony Sudetów /także Czeskich/.

: 2020-12-03, 20:14
autor: opawski1
Ja ostatnio na Příčným vrchu byłem w lipcu, miałem iść jesienią, ale zamknęli granice
a 21 października byłem w Beskidzie Małym na Czuplu, pogodę miałem identyczną, też miało być bardzo słonecznie, a tylko chwilami coś błyskało ;)

Zaskoczyłeś mnie stanem szlaku czerwonego z Taborskich Skał, ostatnio szedłem nim rok temu, wycięte było tylko na początku, ale wszystko uprzątnięte, teraz widzę że ciężko tamtędy przejść :/ Niestety góra łysieje w oczach, w całości zalesiony jest jeszcze długi grzbiet, ale to już chyba też kwestia czasu, zanim to wytną. Widzę, też że na twoim zdjęciu rozwalili tabliczkę z nazwą na wierzchołku.

a i jeszcze ciekawostka dotycząca Taborskich Skał, taka historia z nimi związana: Doceniając walory widokowe tego miejsca w 1866 r. zbudowano kamienną piramidę, punkt widokowy. Dokonano tego z inicjatywy jezuity Hardela. Duchowny podarował obraz Przemienienia Pańskiego, który zawisł na punkcie widokowym. 10 sierpnia uroczyście odsłonięto obraz, zgromadzeni ludzie udekorowali kwiatami kamienną piramidę, a skały nazwano Taborskimi na pamiątkę biblijnego wydarzenia (Przemienienie na Górze Tabor).

Druga to taka, że grupa Taborskich Skał, dość wysokich znajduje się poza szlakiem (należy odbić niewyraźną ścieżką w lewo od tablicy przy piramidzie widokowej). Z tych skałek roztacza się piękny widok w dolinę oraz na Jeseniki. Mi na zakończenie 2019 r. udało się tam trafić w piękny zachód słońca :D

Obrazek

Obrazek

Obrazek

: 2020-12-03, 20:22
autor: Pudelek
ceper pisze:Coś historia pokręciła górę z dołem. Mógłbyś wrzucać foty o szerokości chociaż 800px.

wrzucam takie, jakie są na blogu, nie będę ich specjalnie kadrował dla Ciebie :P

ceper pisze:edit: brak informacji, że szczyt zaliczany jest do Korony Sudetów /także Czeskich/.

skoro to najwyższy szczyt pasma, to chyba rzecz oczywista :)

opawski1 pisze: teraz widzę że ciężko tamtędy przejść

możliwe, że od tego czasu coś uprzątnęli, ale wątpię

opawski1 pisze:Druga to taka, że grupa Taborskich Skał, dość wysokich znajduje się poza szlakiem (należy odbić niewyraźną ścieżką w lewo od tablicy przy piramidzie widokowej).

po bokach coś tam było widać, część już też odsłoniły wycinki

: 2020-12-03, 20:34
autor: Piotrek
O mamuńciu, przez chwilę poraziła mnie myśl, że obciąłeś włosy :o-o ale to niejaki Bastek na zdjęciu.....

Patrzę teraz na mapę i widzę, że całkiem niedaleko Prićnego byłem idąc ze Zlatych Hor przez Zamecky vrch do sanktuarium. A kompletnie nie wiedziałem, że to najwyższy szczyt G.Opawskich.

: 2020-12-03, 20:43
autor: Pudelek
Piotrek pisze:O mamuńciu, przez chwilę poraziła mnie myśl, że obciąłeś włosy

ten moment pewno też nadejdzie :(

Piotrek pisze:Patrzę teraz na mapę i widzę, że całkiem niedaleko Prićnego byłem idąc ze Zlatych Hor przez Zamecky vrch do sanktuarium. A kompletnie nie wiedziałem, że to najwyższy szczyt G.Opawskich.

tam wszędzie jest stosunkowo blisko, tylko nie zawsze chce się tam iść :)

: 2020-12-03, 21:14
autor: Piotrek
Wtedy jak byłem to głównie nastroje i chęci dzieciaków decydowały :-) . Ale pętelkę wspominam miło, bardzo fajna wycieczka to była.

: 2020-12-03, 22:49
autor: laynn
Fajne niebo na ostatnim zdjęciu.

: 2020-12-04, 10:41
autor: Pudelek
To już po polskiej stronie w czasie powrotu. Zobaczyliśmy kolory na niebie i zatrzymaliśmy się na zakręcie aby zrobić zdjęcia ;)

: 2020-12-04, 11:47
autor: buba
Pudelek pisze:Piotrek napisał/a:
O mamuńciu, przez chwilę poraziła mnie myśl, że obciąłeś włosy

ten moment pewno też nadejdzie


Czemu? Znudzily ci sie?

Toperzowi tez sie znudzily, ale na szczescie znalazl lepsze rozwiazanie niz obcinanie! :D

: 2020-12-04, 12:35
autor: Pudelek
Są coraz rzadsze i zaczynają się coraz wyżej ;) Jeśli w pewnym momencie zacznę wyglądać jeszcze bardziej kretyńsko niż obecnie, to chyba lepiej je obciąć, niż paradować z pojedynczymi pasemkami albo zakrywać łysinę :lol

PS>To co teraz toperz robi z włosami? :>

: 2020-12-04, 13:03
autor: buba
Pudelek pisze:PS>To co teraz toperz robi z włosami? :>


Toperz stwierdzil ze znudzilo mu sie codziennie czesac. A jak nie rozczesze wlosow przez kilka dni - to potem sobie polowe wyrywa i przez to wlosy chudną, nie rosna a raczej sie skracaja. No wiec teraz ma takie robaki :)

Obrazek

- z czesaniem ma wiec spokoj a wlosow wizualnie jest jakby wiecej! Tobie w robakach na glowie tez by bylo dobrze! :)

: 2020-12-04, 13:27
autor: Pudelek
Nie, nie, mi to wygląda jak nieumyte, fe :P Poza tym mi czesanie nie przeszkadza ;) A takie wyrywanie to też chyba niezbyt bezpieczne dla ogólnej ilości :lol

: 2020-12-04, 18:44
autor: Wiolcia
Najwyższy szczyt pięknością nie poraża, ale całość całkiem przyjemna. Nawet nie wiedziałam, że taki szczyt istnieje... ;)

: 2020-12-04, 18:48
autor: Dobromił
Wiatrołomy są solą turystyki ...

Fajnie "zmienny" szlak.