Głupota bez granic czy tylko pech...?

[Majka]

pies też żyje :)

Bosze, z psem na Rohacze. Jak ta biedna psina tam wlazła? Niecierpliwie czekam na relację i fotki.

[Wiesio]

Na Płaczliwego z przełęczy to raczej dość łatwo i na pewno sobie poradził, ale na Ostry to już mam wątpliwości

[sprocket73]

Bosze, z psem na Rohacze.

Szliśmy od strony Barańca, czyli od Przełęczy Żarskiej na Rohacz Płaczliwy. Tam jest łatwo. Potem był plan zejść na Przełęcz Smutną i do Doliny Żarskiej, czyli też bez trudności. Na Rohacz Ostry Ukochana nie jest gotowa jeszcze iść, bo już kiedyś była i bardzo źle wspomina. W każdym razie jak nas dopadła burza, to zrobiliśmy odwrót, więc nawet Płaczliwego nie zdobyliśmy, brakło nam jakieś 10 minut do szczytu. Ogólnie dzień był dość pochmurny, a z samej burzy fotek nie mam, więc relacji nie będzie

[Dobromił]

a z samej burzy fotek nie mam, więc relacji nie będzie

Foch

[laynn]

Foch

Dwa !!!

[sprocket73]

Foch

Dwa !!!

Przepraszam, już robię.

[Majka]

Co mnie burza obchodzi, pieśka chcę jak po Tatrach chodzi.
No właśnie na Ostrym sobie psa nie wyobrażam. Ja też tam nie wlezę, ekspozycja za duża.

[laynn]

Przepraszam, już robię.

Przyjęte i obejrzane

[sprocket73]

na Ostrym sobie psa nie wyobrażam

A ja widziałem tam kiedyś gościa z psem... wyglądało to mniej więcej tak:

[Tępy dyszel]

Głupota bez granic czy tylko pech...?

Może wszystkiego po trochu ale na pewno więcej było też ,,szczęścia bez granic".
Ale to co przeżyliście to Wasze, to i ,,jeż" się zahartował i poznał bardzo ciekawe rejony.

[Malgo Klapković]

Wesoły tytuł tej relacji a bardzo ciekawa, zwłaszcza, że najpierw mogłam się skupić na tekście, bo mi się w pracy nie wyświetlają zdjęcia. Burzy w górach początkowo bałam się straszliwie, przy pierwszych grzmotach dostawałam takiego motorka w tyłku, że okazywało się, że nawet potrafię szybko chodzić po górach Ale od pewnego czasu mam jakiś taki spokój, no bo co innego mogę zrobić? Ostatnio jak byłam może z 10 minut od Osterwy zaczęło tak walić piorunami, że parę razy wrzasnęłam ze strachu Było także odliczanie czy burza się zbliża, czy oddala. Tylko dlatego, że się zbliżała zrobiliśmy wycof, najpierw żałowaliśmy, bo po 20-30 minutach zrobiła się piękna pogoda, ale potem jak zaczęło znowu lać, grzmieć, to cieszyliśmy się, że nie poszliśmy dalej, bo dorwałoby nas w miejscu, gdzie zostałoby nam tylko iść parę godzin w ulewie i burzy.
Mam nadzieję, że Julka nie zapamięta tej przygody jako traumy przed burzą, bo my tu sobie piszemy, że świetna przygoda, a jednak jak się trzęsie cały świat i jest taki łomot to różne ma się potem wrażenia.