buba pisze:a jakie ruskie instalacje pozostały na Ralsku?
buba, wstrzymaj konie
nie ruskie instalacje a ślady po nich np.
W krainie zamków, ostrzyc i rzeźbionych skał (2022, 2023)
włodarz pisze:buba pisze:a jakie ruskie instalacje pozostały na Ralsku?
buba, wstrzymaj konie
[url=https://images89.fotosik.pl/688/63ccc263f3cb5f10.jpg]Obrazek[/URL]
[url=https://images90.fotosik.pl/686/b035c926c670deba.jpg]Obrazek[/URL]
[url=https://images90.fotosik.pl/686/8f0fef7af456ae4e.jpg]Obrazek[/URL]
A ja juz widzialam te walające sie na zboczach kopuły radarów i wystające z ziemi lufy czołgów!
Ale troche zelastwa i napisow to zawsze cos!
Ostatnio zmieniony 2023-09-28, 11:03 przez buba, łącznie zmieniany 1 raz.
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Przejazdem trafiamy do miejscowości Provodin, gdzie namierzamy fajny obiekt, oferujący zarówno noclegi jak i knajpę. Zwą go Drevenka. Klimat miejsca przypomina dawne schroniska PTTK - wystrój, zapach, atmosfera, a przede wszystkim coś nienamacalnego unoszącego się w powietrzu przekonuje nas, aby zostać tu na dłużej. Budynek jest pół murowany, pół drewniany.
Zaraz obok znajduje się konkurencyjna knajpa. Wygląda na całkiem sympatyczną spelunę, ale w kwietniu okazuje się być zamknięta na głucho.
A wracając do Drevenki - tu ogródek piwny też urzeka wystrojem
Szkoda, że jest tego dnia zbyt zimno, aby tam przesiadywać.
Widać, że gospodarze Drevenki są miłośnikami klimatów motocyklowych i punk-rockowych. Na ścianach wiszą gitary, motory, kapelusze i tysiące innych fajnych rzeczy!
I co bardzo dla nas istotne - nawet trochę mówią po polsku. Gospodarz opowiada, że trochę się poduczył w dawnych czasach, gdy przyjaźnił się z wykonawcami zespołu Dezerter i często spotykali się w Wałbrzychu.
I teraz pytanie - czy to jest Muminek? czy jednak coś innego?
Bo są na stanie też inne odmiany hipopotamów!
Miło chwilę posiedzieć w cieple, gdy nie leje się za kołnierz. Ale zespół niespokojnych nóg wzywa - trzeba gdzieś podreptać. Pada na sąsiednią miejscowość Jestřebí. Mają tam ponoć ruiny zamku. Na skale, a jakże!
Gdzieś po drodze.
Właściwe osoby na właściwym miejscu Chociaż myślę, ze do poprawki, bo nie ma kokardki!
Widok z oddali na Provodin. Chyba gdzieś po prawej widać dach Drevenki. Nad miejscowością góruje ogromny gmach. Poszliśmy sprawdzić czy aby nie opuszczony Budynek na oko wyglądał na silos, ale zajmują się tu raczej przeróbką drewna niż ziarnem.
Wspomniane wcześniej ruiny zamku różnią się od poprzednich obecnością poręczy, schodów i barierek, więc nie jest już tutaj aż tak miło. Co jednak cieszy - że brama z kratownicy jest otwarta a wokół żywej duszy. Widoki też nawet całkiem ładne, mimo że pagórek nie jest wysoki.
W sumie najciekawsza jest ta baszta w czapce. Albo jakby ją coś obrosło? Albo chciało zjeść? Różne mamy teorie
W kolejny dzień, również dosyć deszczowy, postanawiamy się wspiąć na niewielką, olesioną górkę zwaną Špičák.
Miejscowość Česká Lípa opuszczamy w takich oto mglistych okolicznościach.
Co nas sprowadza w to miejsce? Ano ponoć na szczyt wchodziło kiedyś dziwne, drewniane torowisko. Była to tzw. kolej linowo - terenowa, która zaopatrywała w potrzebne towary przekaźnik telewizyjny na szczycie owego Szpiczaka. Ciekawostką była właśnie ta jej nietypowa nawierzchnia, ponoć bardzo rzadko spotykana.
Taki opis znalazłam. Informacje ze strony: LINK : https://www.wikiwand.com/pl/Špičák_%28Česká_Lípa%29
"Kolej posiada archaiczną nawierzchnię torową – tor drewniany. W czasach obecnych tego rodzaju nawierzchnia kolejowa jest bardzo rzadko spotykana. Kolej ma około 300 m długości i około 150 m przewyższenia. Służy do transportu elementów, części zamiennych i wyposażenia przekaźnika. Na szczyt góry nie prowadzi bowiem żadna droga kołowa, ani nawet szersza ścieżka. Uniemożliwiało to dostarczanie cięższych przedmiotów z wykorzystaniem transportu samochodowego. Powyższy stan rzeczy zaważył na budowie drewnianego torowiska o rozstawie około 500 mm, łączącego końcówkę drogi u stóp góry z wierzchołkiem. Podstawowymi elementami tej kolei są też (schowane w wieży) wciągarka i wózki. Kolej linowo-terenowa na górze Špičak stanowi prawdopodobnie jedną z ostatnich linii tego typu na świecie. Jeszcze w 2003 była używana, w miarę występujących potrzeb."
Zdjecie pochodzi ze strony: https://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Spicak_kolej.JPG
No i myśmy postanowili to torowisko odnaleźć. No i co? No i lipa... Tak... czeska lipa. Już wiem skąd ta nazwa
Nie miałam dokładnych namiarów, gdzie owe drewniane konstrukcje mogłyby się znajdować na zboczach, no ale wymyśliłam, że docierając do przekaźnika na szczycie być może z niego właśnie coś będzie wychodzić - jakaś lina, wygnieciony ślad, cokolwiek...
Przekaźnik był. Mocno zarośnięty zarówno drzewostanem, jak i wysokimi płotami.
Znaleźliśmy też nieco poniżej mały, opuszczony budyneczek, coś jakby piwniczka. Wymalowany wewnątrz na wściekle niebieski kolorek. Nic ciekawego w środku nie było, ale pozwoliło na chwilowe schronienie się od ulewnego deszczu.
I teraz pytanie - torowisko rozpadło się, przeniosło magicznie w inny wymiar czy może to my nie umiemy szukać? Minęło 20 lat od kiedy ponoć kolejka zakończyła swą działalność. Drewno butwieje szybko, no ale coś, wydaje się, że musiało zostać. Chętnie tam wrócimy, gdyby okazało się, że zbocza tej górki kryją jednak jakąś tajemnicę sprzed lat.
Wycieczka, mimo że bez specjalnych sukcesów eksploracyjnych i w zdechłą pogodę, miała jednak pewien urok. Świeża zieloność, nasączone kropelkami kwiaty i ten zapach. Ten odurzający zapach, który potrafi mieć jedynie mokry świat przełomu kwietnia i maja.
cdn
Zaraz obok znajduje się konkurencyjna knajpa. Wygląda na całkiem sympatyczną spelunę, ale w kwietniu okazuje się być zamknięta na głucho.
A wracając do Drevenki - tu ogródek piwny też urzeka wystrojem
Szkoda, że jest tego dnia zbyt zimno, aby tam przesiadywać.
Widać, że gospodarze Drevenki są miłośnikami klimatów motocyklowych i punk-rockowych. Na ścianach wiszą gitary, motory, kapelusze i tysiące innych fajnych rzeczy!
I co bardzo dla nas istotne - nawet trochę mówią po polsku. Gospodarz opowiada, że trochę się poduczył w dawnych czasach, gdy przyjaźnił się z wykonawcami zespołu Dezerter i często spotykali się w Wałbrzychu.
I teraz pytanie - czy to jest Muminek? czy jednak coś innego?
Bo są na stanie też inne odmiany hipopotamów!
Miło chwilę posiedzieć w cieple, gdy nie leje się za kołnierz. Ale zespół niespokojnych nóg wzywa - trzeba gdzieś podreptać. Pada na sąsiednią miejscowość Jestřebí. Mają tam ponoć ruiny zamku. Na skale, a jakże!
Gdzieś po drodze.
Właściwe osoby na właściwym miejscu
Chociaż myślę, ze do poprawki, bo nie ma kokardki!
Widok z oddali na Provodin. Chyba gdzieś po prawej widać dach Drevenki. Nad miejscowością góruje ogromny gmach. Poszliśmy sprawdzić czy aby nie opuszczony
Budynek na oko wyglądał na silos, ale zajmują się tu raczej przeróbką drewna niż ziarnem.
Wspomniane wcześniej ruiny zamku różnią się od poprzednich obecnością poręczy, schodów i barierek, więc nie jest już tutaj aż tak miło. Co jednak cieszy - że brama z kratownicy jest otwarta a wokół żywej duszy. Widoki też nawet całkiem ładne, mimo że pagórek nie jest wysoki.
W sumie najciekawsza jest ta baszta w czapce. Albo jakby ją coś obrosło? Albo chciało zjeść? Różne mamy teorie
W kolejny dzień, również dosyć deszczowy, postanawiamy się wspiąć na niewielką, olesioną górkę zwaną Špičák.
Miejscowość Česká Lípa opuszczamy w takich oto mglistych okolicznościach.
Co nas sprowadza w to miejsce? Ano ponoć na szczyt wchodziło kiedyś dziwne, drewniane torowisko. Była to tzw. kolej linowo - terenowa, która zaopatrywała w potrzebne towary przekaźnik telewizyjny na szczycie owego Szpiczaka. Ciekawostką była właśnie ta jej nietypowa nawierzchnia, ponoć bardzo rzadko spotykana.
Taki opis znalazłam. Informacje ze strony: LINK : https://www.wikiwand.com/pl/Špičák_%28Česká_Lípa%29
"Kolej posiada archaiczną nawierzchnię torową – tor drewniany. W czasach obecnych tego rodzaju nawierzchnia kolejowa jest bardzo rzadko spotykana. Kolej ma około 300 m długości i około 150 m przewyższenia. Służy do transportu elementów, części zamiennych i wyposażenia przekaźnika. Na szczyt góry nie prowadzi bowiem żadna droga kołowa, ani nawet szersza ścieżka. Uniemożliwiało to dostarczanie cięższych przedmiotów z wykorzystaniem transportu samochodowego. Powyższy stan rzeczy zaważył na budowie drewnianego torowiska o rozstawie około 500 mm, łączącego końcówkę drogi u stóp góry z wierzchołkiem. Podstawowymi elementami tej kolei są też (schowane w wieży) wciągarka i wózki. Kolej linowo-terenowa na górze Špičak stanowi prawdopodobnie jedną z ostatnich linii tego typu na świecie. Jeszcze w 2003 była używana, w miarę występujących potrzeb."
Zdjecie pochodzi ze strony: https://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Spicak_kolej.JPG
No i myśmy postanowili to torowisko odnaleźć. No i co? No i lipa... Tak... czeska lipa. Już wiem skąd ta nazwa
Nie miałam dokładnych namiarów, gdzie owe drewniane konstrukcje mogłyby się znajdować na zboczach, no ale wymyśliłam, że docierając do przekaźnika na szczycie być może z niego właśnie coś będzie wychodzić - jakaś lina, wygnieciony ślad, cokolwiek...
Przekaźnik był. Mocno zarośnięty zarówno drzewostanem, jak i wysokimi płotami.
Znaleźliśmy też nieco poniżej mały, opuszczony budyneczek, coś jakby piwniczka. Wymalowany wewnątrz na wściekle niebieski kolorek. Nic ciekawego w środku nie było, ale pozwoliło na chwilowe schronienie się od ulewnego deszczu.
I teraz pytanie - torowisko rozpadło się, przeniosło magicznie w inny wymiar czy może to my nie umiemy szukać? Minęło 20 lat od kiedy ponoć kolejka zakończyła swą działalność. Drewno butwieje szybko, no ale coś, wydaje się, że musiało zostać. Chętnie tam wrócimy, gdyby okazało się, że zbocza tej górki kryją jednak jakąś tajemnicę sprzed lat.
Wycieczka, mimo że bez specjalnych sukcesów eksploracyjnych i w zdechłą pogodę, miała jednak pewien urok. Świeża zieloność, nasączone kropelkami kwiaty i ten zapach. Ten odurzający zapach, który potrafi mieć jedynie mokry świat przełomu kwietnia i maja.
cdn
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Pudelek pisze:Spaliście w tym lokalu z początku wpisu?
Tak. Na chwilę obecną juz nawet dwukrotnie, bo wtedy w kwietniu i teraz we wrzesniu znów tam bylismy
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Pudelek pisze:A jak cenowo? Czy to ten nocleg, co mówiłaś, że drogo?
Ten był w miarę ok cenowo - mniej wiecej 50 zł za osobę. Teraz ciezko znalezc cos taniej gdziekolwiek... W kwietniu nam sie w ogole jeszcze udało, bo mieli juz tylko wolny pokoj dwuosobowy, wiec placilismy za dwie. Poza tym miejsce nam sie bardzo spodobalo, w sensie budynek, okolica, obsługa, itp.
Drogo było w Mimoniu, gdzie za osobe wołali ponad stówe, co jest dla nas ceną zupełnie nieakceptowalną, acz jak widac czasem sytuacja zmusi...
Ostatnio zmieniony 2023-10-03, 08:22 przez buba, łącznie zmieniany 1 raz.
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Przejeżdżamy przez wioskę Svitava. Sporo tu stoi starych, przedwojennych domów. Nowych budynków praktycznie nie widziałam. Może są, ale się akurat ukryły, wstydząc się, że są takie brzydkie?
Dużo budynków wygląda jak zwykła, drewniana, wiejska chałupa - tylko w rozmiarze XXL.
Często stoją na wysokich kamiennych podmurówkach, co sprawia wrażenie jakby twierdzy! Piwnice to muszą tutaj mieć konkretne - chyba na kilka pięter!
Najwieksze wrażenie robi jednak droga wyjazdowa z wioski w stronę Pekelnych Dolow. Idzie jakby skalnym wąwozem, którego ściany są pełne otworów prowadzących do niewielkich pomieszczeń.
Regularność żłobionych ścian, sufitów czy wejść sugeruje, że to nie są naturalne groty, ale coś zrobione czy przekształcone pod ludzkie potrzeby. Ten tutejszy teren to jest jakieś jedno wielkie skalne miasto! Nie wiem czy dawnymi czasy siedzili tu mnisi, rozbójnicy czy był to wielki magazyn beczek z winem Obecnie większość pokoików jest opuszczona, acz wyraźnie widać, że jeszcze niedawno służyły za składziki.
Wnętrza są różne. Niektóre prawie idealnie wycięte w prostokąt, inne bardziej obłe, zaokrąglone i poprzerastane wręcz jaskiniową formą. Czasem mają wewnętrzne kamienne wgłębienia - jakby półeczki? Nieraz pojawiają się wzmocnienia z cegieł. Większość ścian i sufitów jest marmurkowata z dużą domieszką rudości.
W niektórych zachowały się jeszcze drzwi, które zastygły zazwyczaj w półotwartej formie i przygwoździł je czas. Ciężko je obecnie już zamknąć czy otworzyć bo mniej lub bardziej wrosły w ziemię.
Ze ścian, sufitów, odrzwi zwieszają się całe pęki świeżutkich paproci, powykręcanych korzeni lub powierzchnię pokrywa równa tafla mchu.
Kolejny przystanek to tzw. Puste Kostely. Skojarzenie z wnętrzem jakiejś świątyni od razu się nasuwa. Myśmy już tu byli jesienią, ale kabak dokazuje między filarami po raz pierwszy!
Czas też odwiedzić nasz tunel. Niby nic wielkiego, ale coś sztolniokształtnego, co się kończy w jaskini, zawsze cieszy!
Nurkujemy w ciemną dziurę.
Ciemność krętego korytarza rozświetla blask latarek. Ściany mają tu dość regularne żłobienia - jakby je ktoś centymetr po centymetrze dziubał dłutem. Gliniasty piaseczek podłoża pyli mocno przy szuraniu, powodując wrażenie nadchodzącej od nas mgły. Oddzielające się co chwilę boczne korytarze potęgują wrażenie przestronności, mimo że to w rzeczywistości wcale długie nie jest.
Wejść mają tu chyba cztery. Malutkie, od ulicy, którym weszliśmy. Potem dwa omszało-korzeniaste.
Odrzwia jak z jakiejś kaplicy. Szlag wie co tu było?
Sztolenka wpada do obszernej komory jaskini.
A rudość naciekająca skały przy wejściu cieszy równie mocno jak poprzednio!
Postanawiamy pokazać kabaczkowi również knajpę motocyklową w grotach dawnej kopalni.
Na szybach jest tu w zwyczaju lepić naklejki. Niektóre jakoś wyjątkowo przypadają nam do gustu!
Bardzo też spodobał mi się ten kask! Z warkoczem przyczepionym na czubku. Zwłaszcza w czasie jazdy wygląda to kapitalnie!
Ciekawe szkielety patrzą na nas z okolicznych skał.
Wnętrza po staremu są mroczne i od czasu do czasu huczące echem motocyklowych silników.
Przy takim stoliku sobie siedzimy i wciągamy serową przekąskę. Takie restauracje to ja rozumiem!
Okoliczne krzaki też kryją niejedną niespodziankę. Tu np. takowa skalna chatynka!
A w środku oczywiście ślad po ognisku, napisy ryte w ścianach i rudo-zielone desenie sufitowe.
Zaraz obok kolejne podobne miejsce...
Tu chyba w każdej skale coś jest wydrążone - o ile się podejdzie z właściwej strony!
Do niektórych skalnych komórek już nie podchodzimy, bo nam się nie chce. Gdzie indziej to do każdej takiej atrakcji by człowiek leciał jak na skrzydłach i pełen emocji węszył po wnętrzach. Ale ciągłe otaczanie się masą ciekawych miejsc jakoś stępia wrażliwość. Teraz, na dzień dzisiejszy, gdy piszę tą relację, jest mi cholernie żal, że tam nie podeszliśmy.
Na dalszą część wycieczki idziemy sobie wzdłuż potoku.
Mijamy kolejne skały - praktycznie co chwilę warto by się zatrzymać i dokładniej przyjrzeć jakiemuś fragmnetowi. To zdecydowanie taki rejon, gdzie nie da się schować aparatu do torby.
Docieramy do miejsca, gdzie rzeczka robi ciekawy myk. Na chwilę staje się podziemna, wpływa pod drogę i pod skały, aby po kawałek dalej znów wypłynąć na powierzchnie i wrócić do swojego klasycznego koryta, wijącego się przez zielone łąki.
W miejscu jednego z wlotów widać resztki jakiegoś obudowania z dawnych lat. Jakaś konstrukcja była w tym miejscu zrobiona. Ni to tama, ni to śluza. Coś z betonu i metalu, co mocno już nadgryzł ząb czasu.
Podziemny fragment rzeczki wygląda mniej więcej tak. Trochę to wymagało akrobacji, żeby zrobić te fotki i nie wlecieć w wodę
No fajny taki fragment. Wpływa rzeczka, wypływa i tyle... Ale czekaj! Tam jest otwór, który prowadzi gdzieś głębiej. Gdzieś w ciemność. W nim też stoi woda. Woda, nawet przy brzegu, jest niestety zbyt głęboka, aby wejść do niej w gumiakach. I za zimna, żeby proces zapodać w kąpielówkach Ciekawość nas zżera - dokąd może prowadzić ta wodna jaskinia? Jak wygląda w środku? Jaka jest duża? Może kiedyś tu wrócimy w jakiś upalny czas! A może ktoś kiedyś w niej był i mi opowie?
Krążymy też nieco po drugiej stronie szosy, w okolicach skały zwanej Medvedi Kemp.
Tu, jak wszędzie, też są groty jakby mieszkalne, filary, ciekawie wyryte ściany. Cytat z kabaka: "Tu jest tak niesamowicie i pięknie, że to powoli robi się nudne"
Nie, nie mamy drona. Po prostu wylazłam na skałę
Część grot jest zagospodarowana w stylu wiat turystycznych. Ławy, stoły, pod naturalnymi nawisami. Nie mam zbyt duzo zdjęć, gdyż byliśmy tam w przededniu święta i miejsce było dość zatłoczone lokalnymi imprezowiczami. Miejscówka dogodna biwakowo, ale ciężko liczyć tu na kameralność. Z drugiej strony czego oczekiwać w pierwszy ciepły dzień tej wiosny, przy szlaku i 100 m od szosy. No ale miejsce obiektywnie ładne.
Mykamy więc w górę, w miejsca bardziej odludne. W zanikające ścieżki i wąskie przejścia między skałami. Kwiki nadpotokowe cichną, by w końcu przerodzić się w wyłącznie ptasi śpiew lasu.
My dziś też będziemy mieć biwak pod skałą. Ale taką tylko naszą. Samodzielnie odnalezioną i zagubioną w głuchych ostępach. Droga do niej prowadzi przez omszałe, prawie pionowe szczeliny...
Mijamy też las. Las, który jest niesamowity i chyba jedyny w swoim rodzaju. Istnieją tu tylko dwa kolory - zieleń i brąz, ale oba za to w formie maksymalnie nasyconej, jakby sztucznie podkręconej. Poza tym jest tu coś dżunglowego - jakby cieplej, jakby bardziej wilgotno? Taka "parówa" jakby wejść do palmiarni. Czuja to chyba mchy, ktore masowo się rzuciły i porastają co się da. Mamy wręcz obawy, czy jak zostaniemy tu dłużej, to nie oblezą też nas?? Jednocześnie nasze kroki zaczynają mieć inny niż chwilę wcześniej odgłos, taki jakby dudniący. Może pod ścieżką są jakieś jaskinie? W sumie w tych terenach i przy takim ukształtowaniu okolicy - nie byłoby to jakieś szczególnie dziwne i szokujące.
Na ognisko i mini biwak wybieramy jedno z wielu miejsc ze skalnym okapem. Akurat tu z górnej półki lasu obwaliło się kilka drzew, ktore zawisły i tworzą jakby boczną ścianę szałasu. Pomagamy się jej nieco zagęścić - leżących kłod w okolicy nie brakuje. Widać, że ktoś kiedyś już tu przesiadywał przy ogniu. Pozostaje ułożyć równo krąg z kamieni, z lekka naprawić zbutwiałą ławeczkę i mamy cudne miejsce na spędzenie wieczoru. Niejednego - jak się potem okazuje!
Koło północy wracamy do busia. Z ust bucha para, a szpilki okolicznych drzew zaczynają pokrywać igiełki szronu. Kwietniowe noce mają widać swoje prawa...
Droga powrotna wiedzie przez szczeliny, wykroty i rozlewiska, które w ciemności dziwnych trafem okazuję się głebsze, rozleglejsze i bardziej strome niż za dnia. Zjeżdżamy więc na tyłkach, a do cholewki buta wlewa się lodowata, błotnista maź. Nad nami uchają sowy! Dziesiątki sów! Cały las wręcz się trzęsie od ich "śpiewu", a w świetlistym snopie latarki czasem zafurkocze coś pierzastego, całkiem sporych rozmiarów
Na Medvedi Kempie balują prawie do rana. Układając się do snu długo słyszymy z oddali chóralne śpiewy i dźwięki dziwnego instrumentu. Najbardziej przypominało kobzę...
cdn
Dużo budynków wygląda jak zwykła, drewniana, wiejska chałupa - tylko w rozmiarze XXL.
Często stoją na wysokich kamiennych podmurówkach, co sprawia wrażenie jakby twierdzy! Piwnice to muszą tutaj mieć konkretne - chyba na kilka pięter!
Najwieksze wrażenie robi jednak droga wyjazdowa z wioski w stronę Pekelnych Dolow. Idzie jakby skalnym wąwozem, którego ściany są pełne otworów prowadzących do niewielkich pomieszczeń.
Regularność żłobionych ścian, sufitów czy wejść sugeruje, że to nie są naturalne groty, ale coś zrobione czy przekształcone pod ludzkie potrzeby. Ten tutejszy teren to jest jakieś jedno wielkie skalne miasto! Nie wiem czy dawnymi czasy siedzili tu mnisi, rozbójnicy czy był to wielki magazyn beczek z winem
Obecnie większość pokoików jest opuszczona, acz wyraźnie widać, że jeszcze niedawno służyły za składziki.
Wnętrza są różne. Niektóre prawie idealnie wycięte w prostokąt, inne bardziej obłe, zaokrąglone i poprzerastane wręcz jaskiniową formą. Czasem mają wewnętrzne kamienne wgłębienia - jakby półeczki? Nieraz pojawiają się wzmocnienia z cegieł. Większość ścian i sufitów jest marmurkowata z dużą domieszką rudości.
W niektórych zachowały się jeszcze drzwi, które zastygły zazwyczaj w półotwartej formie i przygwoździł je czas. Ciężko je obecnie już zamknąć czy otworzyć bo mniej lub bardziej wrosły w ziemię.
Ze ścian, sufitów, odrzwi zwieszają się całe pęki świeżutkich paproci, powykręcanych korzeni lub powierzchnię pokrywa równa tafla mchu.
Kolejny przystanek to tzw. Puste Kostely. Skojarzenie z wnętrzem jakiejś świątyni od razu się nasuwa. Myśmy już tu byli jesienią, ale kabak dokazuje między filarami po raz pierwszy!
Czas też odwiedzić nasz tunel. Niby nic wielkiego, ale coś sztolniokształtnego, co się kończy w jaskini, zawsze cieszy!
Nurkujemy w ciemną dziurę.
Ciemność krętego korytarza rozświetla blask latarek. Ściany mają tu dość regularne żłobienia - jakby je ktoś centymetr po centymetrze dziubał dłutem. Gliniasty piaseczek podłoża pyli mocno przy szuraniu, powodując wrażenie nadchodzącej od nas mgły. Oddzielające się co chwilę boczne korytarze potęgują wrażenie przestronności, mimo że to w rzeczywistości wcale długie nie jest.
Wejść mają tu chyba cztery. Malutkie, od ulicy, którym weszliśmy. Potem dwa omszało-korzeniaste.
Odrzwia jak z jakiejś kaplicy. Szlag wie co tu było?
Sztolenka wpada do obszernej komory jaskini.
A rudość naciekająca skały przy wejściu cieszy równie mocno jak poprzednio!
Postanawiamy pokazać kabaczkowi również knajpę motocyklową w grotach dawnej kopalni.
Na szybach jest tu w zwyczaju lepić naklejki. Niektóre jakoś wyjątkowo przypadają nam do gustu!
Bardzo też spodobał mi się ten kask! Z warkoczem przyczepionym na czubku. Zwłaszcza w czasie jazdy wygląda to kapitalnie!
Ciekawe szkielety patrzą na nas z okolicznych skał.
Wnętrza po staremu są mroczne i od czasu do czasu huczące echem motocyklowych silników.
Przy takim stoliku sobie siedzimy i wciągamy serową przekąskę. Takie restauracje to ja rozumiem!
Okoliczne krzaki też kryją niejedną niespodziankę. Tu np. takowa skalna chatynka!
A w środku oczywiście ślad po ognisku, napisy ryte w ścianach i rudo-zielone desenie sufitowe.
Zaraz obok kolejne podobne miejsce...
Tu chyba w każdej skale coś jest wydrążone - o ile się podejdzie z właściwej strony!
Do niektórych skalnych komórek już nie podchodzimy, bo nam się nie chce. Gdzie indziej to do każdej takiej atrakcji by człowiek leciał jak na skrzydłach i pełen emocji węszył po wnętrzach. Ale ciągłe otaczanie się masą ciekawych miejsc jakoś stępia wrażliwość. Teraz, na dzień dzisiejszy, gdy piszę tą relację, jest mi cholernie żal, że tam nie podeszliśmy.
Na dalszą część wycieczki idziemy sobie wzdłuż potoku.
Mijamy kolejne skały - praktycznie co chwilę warto by się zatrzymać i dokładniej przyjrzeć jakiemuś fragmnetowi. To zdecydowanie taki rejon, gdzie nie da się schować aparatu do torby.
Docieramy do miejsca, gdzie rzeczka robi ciekawy myk. Na chwilę staje się podziemna, wpływa pod drogę i pod skały, aby po kawałek dalej znów wypłynąć na powierzchnie i wrócić do swojego klasycznego koryta, wijącego się przez zielone łąki.
W miejscu jednego z wlotów widać resztki jakiegoś obudowania z dawnych lat. Jakaś konstrukcja była w tym miejscu zrobiona. Ni to tama, ni to śluza. Coś z betonu i metalu, co mocno już nadgryzł ząb czasu.
Podziemny fragment rzeczki wygląda mniej więcej tak. Trochę to wymagało akrobacji, żeby zrobić te fotki i nie wlecieć w wodę
No fajny taki fragment. Wpływa rzeczka, wypływa i tyle... Ale czekaj! Tam jest otwór, który prowadzi gdzieś głębiej. Gdzieś w ciemność. W nim też stoi woda. Woda, nawet przy brzegu, jest niestety zbyt głęboka, aby wejść do niej w gumiakach. I za zimna, żeby proces zapodać w kąpielówkach
Ciekawość nas zżera - dokąd może prowadzić ta wodna jaskinia? Jak wygląda w środku? Jaka jest duża? Może kiedyś tu wrócimy w jakiś upalny czas! A może ktoś kiedyś w niej był i mi opowie?
Krążymy też nieco po drugiej stronie szosy, w okolicach skały zwanej Medvedi Kemp.
Tu, jak wszędzie, też są groty jakby mieszkalne, filary, ciekawie wyryte ściany. Cytat z kabaka: "Tu jest tak niesamowicie i pięknie, że to powoli robi się nudne"
Nie, nie mamy drona. Po prostu wylazłam na skałę
Część grot jest zagospodarowana w stylu wiat turystycznych. Ławy, stoły, pod naturalnymi nawisami. Nie mam zbyt duzo zdjęć, gdyż byliśmy tam w przededniu święta i miejsce było dość zatłoczone lokalnymi imprezowiczami. Miejscówka dogodna biwakowo, ale ciężko liczyć tu na kameralność. Z drugiej strony czego oczekiwać w pierwszy ciepły dzień tej wiosny, przy szlaku i 100 m od szosy. No ale miejsce obiektywnie ładne.
Mykamy więc w górę, w miejsca bardziej odludne. W zanikające ścieżki i wąskie przejścia między skałami. Kwiki nadpotokowe cichną, by w końcu przerodzić się w wyłącznie ptasi śpiew lasu.
My dziś też będziemy mieć biwak pod skałą. Ale taką tylko naszą. Samodzielnie odnalezioną i zagubioną w głuchych ostępach. Droga do niej prowadzi przez omszałe, prawie pionowe szczeliny...
Mijamy też las. Las, który jest niesamowity i chyba jedyny w swoim rodzaju. Istnieją tu tylko dwa kolory - zieleń i brąz, ale oba za to w formie maksymalnie nasyconej, jakby sztucznie podkręconej. Poza tym jest tu coś dżunglowego - jakby cieplej, jakby bardziej wilgotno? Taka "parówa" jakby wejść do palmiarni. Czuja to chyba mchy, ktore masowo się rzuciły i porastają co się da. Mamy wręcz obawy, czy jak zostaniemy tu dłużej, to nie oblezą też nas?? Jednocześnie nasze kroki zaczynają mieć inny niż chwilę wcześniej odgłos, taki jakby dudniący. Może pod ścieżką są jakieś jaskinie? W sumie w tych terenach i przy takim ukształtowaniu okolicy - nie byłoby to jakieś szczególnie dziwne i szokujące.
Na ognisko i mini biwak wybieramy jedno z wielu miejsc ze skalnym okapem. Akurat tu z górnej półki lasu obwaliło się kilka drzew, ktore zawisły i tworzą jakby boczną ścianę szałasu. Pomagamy się jej nieco zagęścić - leżących kłod w okolicy nie brakuje. Widać, że ktoś kiedyś już tu przesiadywał przy ogniu. Pozostaje ułożyć równo krąg z kamieni, z lekka naprawić zbutwiałą ławeczkę i mamy cudne miejsce na spędzenie wieczoru. Niejednego - jak się potem okazuje!
Koło północy wracamy do busia. Z ust bucha para, a szpilki okolicznych drzew zaczynają pokrywać igiełki szronu. Kwietniowe noce mają widać swoje prawa...
Droga powrotna wiedzie przez szczeliny, wykroty i rozlewiska, które w ciemności dziwnych trafem okazuję się głebsze, rozleglejsze i bardziej strome niż za dnia. Zjeżdżamy więc na tyłkach, a do cholewki buta wlewa się lodowata, błotnista maź. Nad nami uchają sowy! Dziesiątki sów! Cały las wręcz się trzęsie od ich "śpiewu", a w świetlistym snopie latarki czasem zafurkocze coś pierzastego, całkiem sporych rozmiarów
Na Medvedi Kempie balują prawie do rana. Układając się do snu długo słyszymy z oddali chóralne śpiewy i dźwięki dziwnego instrumentu. Najbardziej przypominało kobzę...
cdn
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Adrian pisze:Gdzieś kiedyś coś oglądałem o tych motocyklowych jaskiniach ...
One są dosyc znane i rozreklamowane, zwłaszcza w motocyklowych klimatach. Moze dlatego ze dosyc nietypowe - rzadko mozna pojezdzic motocyklem po jaskini i jeszcze sobie kupic zarcie i piwo. Jak patrzylam to na oknach bylo duzo naklejek rowniez z Polski.
Fajnie się ogląda te wasze wojaże po dziurach i tunelach, dodatkowego klimatu nadaje pora roku, pustkowia na końcu świata
Bylismy w tych rejonach juz 3 razy - przelom wrzesnia i pazdziernika, koniec kwietnia i srodek wrzesnia. I wrazenie pustkowia na koncu swiata wciąz pozostaje! Acz są tam tez miejsca, gdzie ludzi kreci sie sporo - takie jak ta knajpa motocyklowa czy Medvedi Kemp. No ale to takie wyspy.
Ostatnio zmieniony 2023-10-04, 09:01 przez buba, łącznie zmieniany 1 raz.
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
A my z nadejściem niesamowicie ciepłej jesieni jedziemy w nasz ulubiony rejon Czech. Do skał, pieczar i ruin zamków. Do ostrzyc pokrytych rumoszem i organami wulkanicznych słupów. Do okopconych ścian jaskiń, nasyconych wyziewami wieloletnich ognisk. Ech... jak inaczej jest teraz niż rok temu o tej dokładnie porze! O ile piękniej w słońcu i krótkich spodniach!
Gdzieś w okolicach chyba Raspenavy zatrzymujemy się przy knajpce. Widzieliśmy kolesia, który wyszedł z lodami o dziwnych kolorach. Lody okazują się być pyszne, takie z domowego automatu. Jedne są czekoladowo - wiśniowe, a drugie to śmietanka z pistacjowymi. Z czego zarówno wiśnie jak i pistacje są tam obecne również w kawałkach. Siadamy na krawężniku na skraju ruinek jakiegoś zakładu. Oczywiście próbowałam go zwiedzić, ale okazał się być za rzeką.
Wieczór i noc postanawiamy spędzić w rejonie Pekelnych Dołów. Już trzeci raz, ale jakoś nas to miejsce na tyle urzekło, że przyciaga, aby tu ciagle wracać.
Nasza mini sztolnia po raz kolejny.
I co ciekawe - teraz odkryliśmy jej dodatkowy korytarz. Chyba poprzednie razy był zalany, a teraz jest wyjatkowo sucho.
Akuku! I wyleźlim za drogą z jakiejś lisiej nory!
Puste Kościoły też odwiedzamy (i zaś zapomnieliśmy, żeby tych dziwnych rąk poszukać...)
Do knajpy oczywiście też idziemy.
Elementy wystroju zdawałoby się, że robione są pod takie kabaki - baba Jaga miesza zupę kijem i coś tam z pozytywki nawija po czesku, od czasu do czasu podnosząc głowę, patrząc nam w oczy, wyciagając łapy i rechocąc upiornym śmiechem. Kabak momentami czuł się z lekka nieswojo Kiczowate trochu, ale klimacik jest... I w tym momencie przyszedł czas na bohatera drugiego planu - ten koleś z trumny zaczął wyłazić! Ja pierdziuuuu! Myślałam, że to jest statyczna dekoracja! W tym momencie, żesmy już nawiały obie! Bo jak oni tacy sprytni - to tylko patrzeć jak coś z tyłu podejdzie!
Wieczór ze światłem i ciepłem ognia odbijanym od ścian. Ognisko wśród skał kocham chyba jeszcze bardziej niż ognisko na piasku!
Z Osinalickiego Sedla wyruszamy na kolejne skalne wędrówki. Taka końcówka września to ja rozumiem!
Różne atrakcje tu się czają, np. jaskinia Bivak. Wybitnie miejsce pochodzenia nienaturalnego! Najbardziej te odrzwia mnie zaciekawiły - może ganek tu kiedyś miały te mnichy czy rozbójniki??
Jak widać każdy ma swoje ulubione zajęcia - ktoś czyta, ktoś biega z aparatem, ktoś lezie gdzie go nie trzeba
Wnętrza też całkiem zacne, acz niezbyt przestronne.
Tuptamy dalej - u stóp pumeksowych skał.
Faktura nieraz się zmienia. I kolor również.
Kabaczę znalazło chatkę elfów. Albo innych krasnali, które zapewne żyją tu masowo!
Na zbliżeniu - całkiem porządna buda! Gdybym miała odpowiednie gabaryty to można by rozważyć nocleg!
Tak to jest jak się człowiek ubierze w barwy niemaskujące! Nawet jak się schowa to go widać!
Włazimy w wąskie przejścia - ziejące mrokiem i chłodem skalne przesmyki. Nie ma nic lepszego jak wbić się w takie labirynty - nigdy nie wiesz gdzie wyjdziesz. Czy trzeba się będzie piąć w górę, czy zjeżdżać na zadku w dół. Czy skalne bezdroże zaprowadzi nas do jaskini czy na wygrzane obłe szczyty skał? A może w ogóle jedyną opcją będzie zawrócić?
W jednym z nich na horyzoncie majaczy nam coś dziwnego. Ki diabeł?? Jakby zegar z kukułką?? Trzeba się jeszcze trochę wspiąć - dobrze że szczelina jest wąska i można się zaprzeć, bo ściany gładkie, chwycić się nie ma czego...
I tak znajdujemy kesza! Niestety nie mamy co zostawić więc tylko się wpisujemy do wpisownika. Ale i tak radości jest kupa!
Jakby ktoś nie wiedział to dziś towarzyszy nam borsuk. Albo to jakiś inny zwirz?
Nieraz pokrętne dróżki wyprowadzą na wygrzany, skalny płaskowyż, pocięty zdradliwymi szczelinami... Tak, tak.. Drzewka tu nie mają jak za bardzo się ukorzenić i większość z nich w końcu zostanie pożarta przez mrok pionowych czeluści.
Czasem nawet jakiś widoczek tu mają! Acz nie jest to reguła i miłośnicy tego typu górskich atrakcji raczej tu nie poszaleją.
A tu wypatrzyliśmy sobie skalną półkę - idealną wręcz na piknik! W tych rejonach jednak "zobaczyć" a "dotrzeć" - to nie zawsze idzie w parze, a przynajmniej nie szybko i nieraz nie bezboleśnie. Na tym wyjeździe widzimy, ze wszystko ma swoje plusy i minusy. Nasze kwietniowe ciepłe ubrania chroniły przez upadkami i mniej się korzenie w zadek wbijały na nieoczekiwanych zjazdach
No ale dotarlim! Siedzimy więc, biesiadujemy, drzemy pyski do gitary! (mi najlepiej wychodzi używać jej jako bębenek
[img]https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQmPrLJ5oJnA6_qImitxjNt80DiDNWE22LM_qA5cBnM1JHyRY18OoFu-1wKvfLJe6ay9Lh5klOJonCXkWVv2_rz6pgWAIri0ik9D1SJ1o7jJ4aCyqZCfF20ect8sPoURltJs9UuDeBJbp1r88PrM-zOXqy5Qo_nw2aTIuMthGHc-yeFZC2KsWavegVoDG1/s600/IMG_5937.jpg
[/img]
To samo miejsce, te same ryjki - ale nie umiem się zdecydować, w którym ujęciu najbardziej udało się oddać klimat tej chwili...
W takich klimatach włóczymy się do wieczora. Kolację też jemy w terenie.
A nocujemy na poboczu niewielkiej drogi. W nocy prawie nic tu nie jeździ. Przejeżdżało tylko dwóch rowerzystów, chyba o 3 nad ranem. Śpiewali na całe gardło i momentami jadąc próbowali się trzymać za ręce. Szczęśliwie nie przydzwonili w busia
cdn
Gdzieś w okolicach chyba Raspenavy zatrzymujemy się przy knajpce. Widzieliśmy kolesia, który wyszedł z lodami o dziwnych kolorach. Lody okazują się być pyszne, takie z domowego automatu. Jedne są czekoladowo - wiśniowe, a drugie to śmietanka z pistacjowymi. Z czego zarówno wiśnie jak i pistacje są tam obecne również w kawałkach. Siadamy na krawężniku na skraju ruinek jakiegoś zakładu. Oczywiście próbowałam go zwiedzić, ale okazał się być za rzeką.
Wieczór i noc postanawiamy spędzić w rejonie Pekelnych Dołów. Już trzeci raz, ale jakoś nas to miejsce na tyle urzekło, że przyciaga, aby tu ciagle wracać.
Nasza mini sztolnia po raz kolejny.
I co ciekawe - teraz odkryliśmy jej dodatkowy korytarz. Chyba poprzednie razy był zalany, a teraz jest wyjatkowo sucho.
Akuku! I wyleźlim za drogą z jakiejś lisiej nory!
Puste Kościoły też odwiedzamy (i zaś zapomnieliśmy, żeby tych dziwnych rąk poszukać...)
Do knajpy oczywiście też idziemy.
Elementy wystroju zdawałoby się, że robione są pod takie kabaki - baba Jaga miesza zupę kijem i coś tam z pozytywki nawija po czesku, od czasu do czasu podnosząc głowę, patrząc nam w oczy, wyciagając łapy i rechocąc upiornym śmiechem. Kabak momentami czuł się z lekka nieswojo
Kiczowate trochu, ale klimacik jest... I w tym momencie przyszedł czas na bohatera drugiego planu - ten koleś z trumny zaczął wyłazić! Ja pierdziuuuu! Myślałam, że to jest statyczna dekoracja! W tym momencie, żesmy już nawiały obie! Bo jak oni tacy sprytni - to tylko patrzeć jak coś z tyłu podejdzie!
Wieczór ze światłem i ciepłem ognia odbijanym od ścian. Ognisko wśród skał kocham chyba jeszcze bardziej niż ognisko na piasku!
Z Osinalickiego Sedla wyruszamy na kolejne skalne wędrówki. Taka końcówka września to ja rozumiem!
Różne atrakcje tu się czają, np. jaskinia Bivak. Wybitnie miejsce pochodzenia nienaturalnego! Najbardziej te odrzwia mnie zaciekawiły - może ganek tu kiedyś miały te mnichy czy rozbójniki??
Jak widać każdy ma swoje ulubione zajęcia - ktoś czyta, ktoś biega z aparatem, ktoś lezie gdzie go nie trzeba
Wnętrza też całkiem zacne, acz niezbyt przestronne.
Tuptamy dalej - u stóp pumeksowych skał.
Faktura nieraz się zmienia. I kolor również.
Kabaczę znalazło chatkę elfów. Albo innych krasnali, które zapewne żyją tu masowo!
Na zbliżeniu - całkiem porządna buda! Gdybym miała odpowiednie gabaryty to można by rozważyć nocleg!
Tak to jest jak się człowiek ubierze w barwy niemaskujące! Nawet jak się schowa to go widać!
Włazimy w wąskie przejścia - ziejące mrokiem i chłodem skalne przesmyki. Nie ma nic lepszego jak wbić się w takie labirynty - nigdy nie wiesz gdzie wyjdziesz. Czy trzeba się będzie piąć w górę, czy zjeżdżać na zadku w dół. Czy skalne bezdroże zaprowadzi nas do jaskini czy na wygrzane obłe szczyty skał? A może w ogóle jedyną opcją będzie zawrócić?
W jednym z nich na horyzoncie majaczy nam coś dziwnego. Ki diabeł?? Jakby zegar z kukułką?? Trzeba się jeszcze trochę wspiąć - dobrze że szczelina jest wąska i można się zaprzeć, bo ściany gładkie, chwycić się nie ma czego...
I tak znajdujemy kesza!
Niestety nie mamy co zostawić więc tylko się wpisujemy do wpisownika. Ale i tak radości jest kupa!
Jakby ktoś nie wiedział to dziś towarzyszy nam borsuk. Albo to jakiś inny zwirz?
Nieraz pokrętne dróżki wyprowadzą na wygrzany, skalny płaskowyż, pocięty zdradliwymi szczelinami... Tak, tak.. Drzewka tu nie mają jak za bardzo się ukorzenić i większość z nich w końcu zostanie pożarta przez mrok pionowych czeluści.
Czasem nawet jakiś widoczek tu mają! Acz nie jest to reguła i miłośnicy tego typu górskich atrakcji raczej tu nie poszaleją.
A tu wypatrzyliśmy sobie skalną półkę - idealną wręcz na piknik! W tych rejonach jednak "zobaczyć" a "dotrzeć" - to nie zawsze idzie w parze, a przynajmniej nie szybko i nieraz nie bezboleśnie. Na tym wyjeździe widzimy, ze wszystko ma swoje plusy i minusy. Nasze kwietniowe ciepłe ubrania chroniły przez upadkami i mniej się korzenie w zadek wbijały na nieoczekiwanych zjazdach
No ale dotarlim! Siedzimy więc, biesiadujemy, drzemy pyski do gitary!
(mi najlepiej wychodzi używać jej jako bębenek
[img]https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQmPrLJ5oJnA6_qImitxjNt80DiDNWE22LM_qA5cBnM1JHyRY18OoFu-1wKvfLJe6ay9Lh5klOJonCXkWVv2_rz6pgWAIri0ik9D1SJ1o7jJ4aCyqZCfF20ect8sPoURltJs9UuDeBJbp1r88PrM-zOXqy5Qo_nw2aTIuMthGHc-yeFZC2KsWavegVoDG1/s600/IMG_5937.jpg
[/img]
To samo miejsce, te same ryjki - ale nie umiem się zdecydować, w którym ujęciu najbardziej udało się oddać klimat tej chwili...
W takich klimatach włóczymy się do wieczora. Kolację też jemy w terenie.
A nocujemy na poboczu niewielkiej drogi. W nocy prawie nic tu nie jeździ. Przejeżdżało tylko dwóch rowerzystów, chyba o 3 nad ranem. Śpiewali na całe gardło i momentami jadąc próbowali się trzymać za ręce. Szczęśliwie nie przydzwonili w busia
cdn
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Na kolejną wycieczkę ruszamy z okolic wioski Sušice. Przełazimy przez chybotliwy mostek.
Na lekko podmokłych, nadrzecznych łąkach spotykamy konstrukcje jakby sezonowych festiwali czy obozów harcerskich. Wiaty, szałasy, paleniska, stoły i ławeczki. Wszystko malowniczo przytulone do skał. Teren jest całkiem spory.
Jest też napis w dwóch alfabetach, ale co oznacza nie mamy pojęcia.
Dalsza trasa prowadzi wzdłuż potoku, gdzie zachowało się sporo kamiennych konstrukcji hydrotechnicznych.
Bydyneczek początkowo bierzemy za kapliczkę, ale jest chyba czymś w rodzaju starej przepompowni.
Coś z kapliczkowych klimatów jednak zawiera - na jednej ze ścian wiszą tabliczki pamiątkowe zmarłych osób. Czy to może wspinacze, którzy spadli z pobliskich skał? Takie mamy pierwsze skojarzenie.
Niedaleko stoi też wiata, której kształt sugeruje jakby okresowo mogła spełniać funkcje baru.
Tutaj też znajdujemy pierwsze na tym wyjeździe malowane kamyczki. Póki co tylko je zbieramy, ale mamy ambitny plan (a zwłaszcza kabak), aby zacząć takowe samemu malować i rozkładać Bardzo nam się ta zabawa spodobała!
No to starczy łażenia drogą, teraz trzeba zrobić to co zwykle - zanurkować w tutejsze skalne labirynty
Struktury tutejszych ścian.
Droga do zamku początkowo wiedzie przez tereny bagniste i rozlewiskowe.
To co widać w tle na ostatnim zdjęciu nazywają Dolsky Mlyn. Tak naprawdę to budynku młyna już nie ma, a nazwę przywłaszczyła sobie jedyna chata ocalała z dawnej wsi Zdislavice. Początkowo myśleliśmy, że "młyn" jest opuszczony, ale chyba jednak nie, bo szczekał tam pies.
U podnóża zamku jest grota - taka też widać, że nienaturalnego pochodzenia, o ścianach wyraźnie wydłubanych jakimś dłutem.
Od tego miejsca ścieżka ostro pnie się w górę przez muldowate korzenie.
Zaliczając kilka błotnych zjazdów docieramy na Chudy Hradek - jeden z typowych zamków dla tego rejonu Czech, który już prawie od 500 lat jest opuszczony! I wciąż stoi!
Pod zamkiem znajduje się grota, pewnie niegdyś używana jako piwnica.
Jak wszędzie w tych okolicach nie może zabraknąć miejsca ogniskowego.
A kawałek dalej jest drugie, dla większej ekipy!
Widok z góry na pobliski wąwóz i zalesione góry pełne skał.
cdn
Na lekko podmokłych, nadrzecznych łąkach spotykamy konstrukcje jakby sezonowych festiwali czy obozów harcerskich. Wiaty, szałasy, paleniska, stoły i ławeczki. Wszystko malowniczo przytulone do skał. Teren jest całkiem spory.
Jest też napis w dwóch alfabetach, ale co oznacza nie mamy pojęcia.
Dalsza trasa prowadzi wzdłuż potoku, gdzie zachowało się sporo kamiennych konstrukcji hydrotechnicznych.
Bydyneczek początkowo bierzemy za kapliczkę, ale jest chyba czymś w rodzaju starej przepompowni.
Coś z kapliczkowych klimatów jednak zawiera - na jednej ze ścian wiszą tabliczki pamiątkowe zmarłych osób. Czy to może wspinacze, którzy spadli z pobliskich skał? Takie mamy pierwsze skojarzenie.
Niedaleko stoi też wiata, której kształt sugeruje jakby okresowo mogła spełniać funkcje baru.
Tutaj też znajdujemy pierwsze na tym wyjeździe malowane kamyczki. Póki co tylko je zbieramy, ale mamy ambitny plan (a zwłaszcza kabak), aby zacząć takowe samemu malować i rozkładać
Bardzo nam się ta zabawa spodobała!
No to starczy łażenia drogą, teraz trzeba zrobić to co zwykle - zanurkować w tutejsze skalne labirynty
Struktury tutejszych ścian.
Droga do zamku początkowo wiedzie przez tereny bagniste i rozlewiskowe.
To co widać w tle na ostatnim zdjęciu nazywają Dolsky Mlyn. Tak naprawdę to budynku młyna już nie ma, a nazwę przywłaszczyła sobie jedyna chata ocalała z dawnej wsi Zdislavice. Początkowo myśleliśmy, że "młyn" jest opuszczony, ale chyba jednak nie, bo szczekał tam pies.
U podnóża zamku jest grota - taka też widać, że nienaturalnego pochodzenia, o ścianach wyraźnie wydłubanych jakimś dłutem.
Od tego miejsca ścieżka ostro pnie się w górę przez muldowate korzenie.
Zaliczając kilka błotnych zjazdów docieramy na Chudy Hradek - jeden z typowych zamków dla tego rejonu Czech, który już prawie od 500 lat jest opuszczony! I wciąż stoi!
Pod zamkiem znajduje się grota, pewnie niegdyś używana jako piwnica.
Jak wszędzie w tych okolicach nie może zabraknąć miejsca ogniskowego.
A kawałek dalej jest drugie, dla większej ekipy!
Widok z góry na pobliski wąwóz i zalesione góry pełne skał.
cdn
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
W miejscowości Provodin odwiedzamy lubiany obiekt noclegowy - Drevenkę. W kwietniu trafiliśmy tu zupełnym przypadkiem. Jesienią wracamy w sposób zamierzony i planowany. Wspaniały tutejszy klimat ostał się bez zmian - wygląd, zapach, przestrzeń, niespieszność
Różnica jest tylko taka, że dziś jest na tyle ciepło, że z jadłem i napitkiem możemy usiąść w ogródku za budynkiem. Miejsce to charakteryzuje bujna zieleń, fajne ozdoby i całe stado krącących się kotów Czy na pierwszym zdjęciu widać koci łeb wśród zieloności?
Za ogrodzeniem znajdują się różne budy, w których te całe kocie rodziny pomieszkują. Krajobraz do posiadówki na dzisiejszy wieczór mamy więc idealny
Barwy horyzontu sugerują zbliżające sie tornado, ale na którymś etapie znudziło nam się siedzenie w jednym miejscu i idziemy połazić po okolicach przykolejowych. Mijamy dworzec i pusty wagon stojący na bocznicy. Nawet na niego włazimy, bo wydawał się nam opuszczony.
Szczęśliwie udaje sie wrócić w sam czas - jakieś 5 minut przed nawałnicą. Piorunami pierze z częstotliwością chyba 3 sztuk na sekundę, a leje dosłownie jak z wodospadu!
Nawet motocykle schroniły się pod dachem! A biedny busio sie nie zmieści!!!
Co ciekawe - burza nie przynosi ochłodzenia, tylko samą świeżość. Bardzo szczęśliwy to zbieg okoliczności, gdy nadal ma się ochotę posiedzieć na zewnątrz.
Co ciekawe - kolejnego dnia okazuje się, że wagony na bocznicach raczej opuszczone nie były
Aha! Wspomne jeszcze o tajemniczym obiekcie koło Drevenki zwanej "Senk u Petra". Jest to knajpa sprawiająca wrażenie interesującej mordowni. Acz na drzwiach wisi kartka, że nieczynne. To samo powiedział nam jeden koleś, gdy za bardzo zaglądaliśmy przez okna do środka. Jednak wieczorem schodzi się tam całkiem spora ekipa. Wchodzą tylnym wejściem i do późnej nocy słychać dochodzący stamtąd gwar i śpiewy. Widać lokal tylko dla znajomych? A może, aby wejść trzeba znać hasło?
Rano wita nas słońce! Ruszamy na Provodinske Kameny, górkę, którą upatrzylismy sobie w kwietniu, w pewien ciemny, deszczowy dzień. Z zamku Jestřebí ją było widać, dość daleko na horyzoncie. Taka była dziwnie czarna, postrzępiona... Ni to lawa, ni to kamieniołom, ni to hałda - coś wybitnie bubowego!
Ogólnie mówiąc - jakby ktoś kamień na łąkę rzucił!
Dzisiaj i z bardziej bliska prezentuje się tak:
Na łąkach u podnóża pasą się różniste gatunkowo elementy chudoby, acz łączy je łaciatość.
Widziałam białe owce, widziałam czarne owce, ale takiej dziwnej krzyzówki to jeszcze nie... do dzisiaj! Może one się z kimś założyły? Nie wiem czemu, ale skojarzyły mi się one z filmem: https://lol24.com/wideo/ale-numer/zakla ... drze-16209
Jeszcze nie wychodzimy z pastwisk...
...a już pierwszy popas??
Dalej ścieżka wchodzi w las i pnie się w górę.
Skało-zamek na zbliżeniu.
Pojawiają się też kolejne ruiny na ostrzycach. Kurcze, w tych rejonach to jest tego zatrzęsienie!
Widać też w oddali bardziej industrialne elementy krajobrazu.
Ostatnia, skalista część podejścia jest wyposażona w łańcuchy i liny. Dziś to głównie do ozdoby i lansu na zdjęciach, ale np. po deszczu to mogą być całkiem przydatne.
A wszędzie wokół te cudne, poszarpane wulkaniczne skały!
Droga zupełnie jakby kostką brukowana
Ostatnie kawałki podejścia.
A tak się przedstawia sam szczyt Niesamowite są tutajsze rejony - taki niewielki pagór, a dający wrażenie wysokogórskich wypraw, przepaścistości, krajobrazu kompletnie odmiennego niż na otaczających równinnych łąkach i polach.
Na górze nie ma nikogo. Po drodze też spotykaliśmy wyłącznie zwierzęta gospodarskie. Pusto i tylko śwista w uszach wiatr. Słoneczko dogrzewa jakby to był środek lata a nie końcówka września. Pełna sielanka! Sadzamy więc kupry na wygrzanych skałach i zapodajemy piknik. Lepszego miejsca chyba nie znajdziemy!
Widnokrąg zamykają liczne ostrzyce, których szpiczaste czubki wielokrotnie udekorowane są ruinami zamków. Zielone pastwiska pełne krów, koni i owiec przetykają pasy zagajników. Gdzieniegdzie błyska tafla jeziora czy innego rzecznego zalewu. Tu i tam widać rozsypane domki wiosek czy wijące się drogi z warczącymi maszynami rolniczymi. Całości uroku dodają baranki na niebie i poszarpana struktura wulkanicznej skały na pierwszym planie - tej na której siedzimy.
cdn
Różnica jest tylko taka, że dziś jest na tyle ciepło, że z jadłem i napitkiem możemy usiąść w ogródku za budynkiem. Miejsce to charakteryzuje bujna zieleń, fajne ozdoby i całe stado krącących się kotów
Czy na pierwszym zdjęciu widać koci łeb wśród zieloności?
Za ogrodzeniem znajdują się różne budy, w których te całe kocie rodziny pomieszkują. Krajobraz do posiadówki na dzisiejszy wieczór mamy więc idealny
Barwy horyzontu sugerują zbliżające sie tornado, ale na którymś etapie znudziło nam się siedzenie w jednym miejscu i idziemy połazić po okolicach przykolejowych. Mijamy dworzec i pusty wagon stojący na bocznicy. Nawet na niego włazimy, bo wydawał się nam opuszczony.
Szczęśliwie udaje sie wrócić w sam czas - jakieś 5 minut przed nawałnicą. Piorunami pierze z częstotliwością chyba 3 sztuk na sekundę, a leje dosłownie jak z wodospadu!
Nawet motocykle schroniły się pod dachem! A biedny busio sie nie zmieści!!!
Co ciekawe - burza nie przynosi ochłodzenia, tylko samą świeżość. Bardzo szczęśliwy to zbieg okoliczności, gdy nadal ma się ochotę posiedzieć na zewnątrz.
Co ciekawe - kolejnego dnia okazuje się, że wagony na bocznicach raczej opuszczone nie były
Aha! Wspomne jeszcze o tajemniczym obiekcie koło Drevenki zwanej "Senk u Petra". Jest to knajpa sprawiająca wrażenie interesującej mordowni. Acz na drzwiach wisi kartka, że nieczynne. To samo powiedział nam jeden koleś, gdy za bardzo zaglądaliśmy przez okna do środka. Jednak wieczorem schodzi się tam całkiem spora ekipa. Wchodzą tylnym wejściem i do późnej nocy słychać dochodzący stamtąd gwar i śpiewy. Widać lokal tylko dla znajomych? A może, aby wejść trzeba znać hasło?
Rano wita nas słońce! Ruszamy na Provodinske Kameny, górkę, którą upatrzylismy sobie w kwietniu, w pewien ciemny, deszczowy dzień. Z zamku Jestřebí ją było widać, dość daleko na horyzoncie. Taka była dziwnie czarna, postrzępiona... Ni to lawa, ni to kamieniołom, ni to hałda - coś wybitnie bubowego!
Ogólnie mówiąc - jakby ktoś kamień na łąkę rzucił!
Dzisiaj i z bardziej bliska prezentuje się tak:
Na łąkach u podnóża pasą się różniste gatunkowo elementy chudoby, acz łączy je łaciatość.
Widziałam białe owce, widziałam czarne owce, ale takiej dziwnej krzyzówki to jeszcze nie... do dzisiaj! Może one się z kimś założyły?
Nie wiem czemu, ale skojarzyły mi się one z filmem: https://lol24.com/wideo/ale-numer/zakla ... drze-16209
Jeszcze nie wychodzimy z pastwisk...
...a już pierwszy popas??
Dalej ścieżka wchodzi w las i pnie się w górę.
Skało-zamek na zbliżeniu.
Pojawiają się też kolejne ruiny na ostrzycach. Kurcze, w tych rejonach to jest tego zatrzęsienie!
Widać też w oddali bardziej industrialne elementy krajobrazu.
Ostatnia, skalista część podejścia jest wyposażona w łańcuchy i liny. Dziś to głównie do ozdoby i lansu na zdjęciach, ale np. po deszczu to mogą być całkiem przydatne.
A wszędzie wokół te cudne, poszarpane wulkaniczne skały!
Droga zupełnie jakby kostką brukowana
Ostatnie kawałki podejścia.
A tak się przedstawia sam szczyt
Niesamowite są tutajsze rejony - taki niewielki pagór, a dający wrażenie wysokogórskich wypraw, przepaścistości, krajobrazu kompletnie odmiennego niż na otaczających równinnych łąkach i polach.
Na górze nie ma nikogo. Po drodze też spotykaliśmy wyłącznie zwierzęta gospodarskie. Pusto i tylko śwista w uszach wiatr. Słoneczko dogrzewa jakby to był środek lata a nie końcówka września. Pełna sielanka! Sadzamy więc kupry na wygrzanych skałach i zapodajemy piknik. Lepszego miejsca chyba nie znajdziemy!
Widnokrąg zamykają liczne ostrzyce, których szpiczaste czubki wielokrotnie udekorowane są ruinami zamków. Zielone pastwiska pełne krów, koni i owiec przetykają pasy zagajników. Gdzieniegdzie błyska tafla jeziora czy innego rzecznego zalewu. Tu i tam widać rozsypane domki wiosek czy wijące się drogi z warczącymi maszynami rolniczymi. Całości uroku dodają baranki na niebie i poszarpana struktura wulkanicznej skały na pierwszym planie - tej na której siedzimy.
cdn
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..