Adrian pisze:Oby tych momentów że trzeba coś ogarnąć na szybko, było jak najmniej ...
Oby!!!
Uwięzieni w Polsce czyli czerwcowe szwendanie po "Ścian
Na kolejne dwa noclegi zawijamy do Drawna. Do stanicy PTTK. To ośrodek nad jeziorem, taki z drewnianymi domkami. Domkami, które nie zmieniły się od ponad 30 lat. Takimi jak z najlepszych wspomnień z wczasów czy kolonii z dzieciństwa. Gdzie drewno pachnie bejcą, pomieszaną z aromatem patyny, balkonik czy próg jest nieraz nadpróchniały, a nocą może odwiedzić nas popielica. Gdzie podłoga dziwnie skrzypi nocami (mimo że nikt po niej nie chodzi), a rano budzi nas promień słońca, który się przedarł między z lekka rozeschniętymi deskami ściany.. Nie każdy jest miłośnikiem takich miejsc, ale ja akurat tak! 
Więc ów ośrodek w Drawnie bardzo polubiłam! Przyjechałam tu pierwszy raz z polecenia znajomego 8 lat temu. A teraz - przyszedł czas na powrót!
Domeczki
Domkowe wnętrza.
Nasz ośmiołapy współlokator.
Przystań i dawna knajpa (teraz chyba od lat nieczynna)
Klimat łazienek z dawnych lat… W takich okolicznościach to co chwilę człowiek biegnie coś wyprać, aby znaleźć pretekst by dłużej tam pobyć!
I jeden z ważniejszych aspektów ośrodków w takich klimatach. Ogniska nie są tu problemem. Sporo więc czasu spędzamy wpatrując się w magię pełgającego płomienia...
A dziś jest akurat podwójnie fajnie! Urok ośrodka potęguje pustka. Jest niedziela.. Wieczór… Właśnie skończył się długi, czerwcowy weekend. Sznury samochodów pewnie ścigają się na autostradach albo stoją w niekończących się korkach na rogatkach wielkich miast… Koniec długiego weekendu w Polsce i ówczesne powroty do domu są zazwyczaj traumatyczne. Każdy koniec jest jednak również początkiem. Tym razem początkiem wyludnionych ośrodków, cichych jezior i zdziwionych lokalsów: “czemu wy tu teraz?”.
W stanicy PTTK jesteśmy sami. Po terenie włóczy się tylko obsługa, drawieńscy wędkarze i znudzona lokalna młodzież, która braku pomysłu na wolny czas nie może zabić ani obłokiem konopnego dymu, ani smartfonem utopionym w jeziorze, ani dzikimi rykami na dziecinnych huśtawkach.
Wypożyczamy sobie wodny rowerek. Moje dotychczasowe doświadczenia z tym środkiem transportu zakładały, że to taka poczciwa taradajka, która bełta się powoli i dostojnie. Pedałowanie to czysta sielanka i wygrzewanie się do słonka. Mieć solidne zakwasy przez tydzień od pływania rowerkiem? Nie móc ustać na trzęsących się nogach po wyjściu z takowego? To brzmiałoby dla mnie jak jakaś abstrakcja.. Do dzisiaj…
Pływamy najpierw owym rowerkiem po jednym jeziorze.
Ale gdy nam się to znudziło, postanawiamy się przedostać na drugie. Dwa lokalne jeziora łączy rzeczka (jak się nie myle oba jeziora są przepływowe i płynie przez nie Drawa - rzeczka nieduża, ale o bardzo silnym nurcie). Nad rzeką przerzucony jest most. I my pod tym mostem planujemy przepłynąć.
Za pierwszym razem sie nie udało. Prąd wyrzuca nas prawie na wędki łowiących tu miejscowych. Jak można się spodziewać nie są zachwyceni grubą, plastikową rybą, jaka się właśnie napatoczyła.. Ale dopingują nas podczas kolejnej próby. Pedałujemy jak najmocniej potrafimy, ale rowerek w ogóle się nie przesuwa. Mocne fale walą w burtę, my ciśniemy ile sił, a rowerek jak zaklęty stoi w miejscu… Znaczy trzeba przyłożyć większą siłę! Centymetr po centymetrze posuwamy się do przodu, ale każda, chociażby najmniejsza chwila odpoczynku czy rozkojarzenia, powoduje, że jesteśmy metr w tył.. Miejscowi tracą początkowy entuzjazm… Wołają, że kajaki to tu może i pływają, ale wybrać się walczyć z nurtem taką taradają - to trzeba mieć mocno nierówno pod sufitem. I nie może nam się ten idiotyzm udać.. I tylko im ryby straszymy, a i tak będziemy musieli zawrócić. Ale tamto jezioro jest takie piękne! Kabak zagrzewa nas do boju ochoczymi okrzykami. Ze ślimaczą prędkością, ale most zaczyna się przesuwać nam nad głowami..
Im dalej tym trudniej. Już, już wydaje się nam, że jednak nie starczy pary w nogach i cały wysiłek na darmo - gdy jakiś dziwny wir obraca naszym rowerkiem i wyrzuca nas na spokojne, jeziorne wody… Słychać tylko syk wody pod mostem i gwizdy wędkarzy.. Przed nami równa tafla jeziora, oświetlona ciepłym, wieczornym słońcem. Nogi jak z waty. Ale powrót będzie łatwiejszy. Trzeba tylko uważać, żeby nie rozwalić łba o most. Bo pewnie śmigniemy tam szybko, a nasze superniewzrotne pływadło nie da zbyt wielu możliwości manewrów..
Wygrzewamy się do ostatnich promieni słońca. Opływamy jeziorko, spotykając różne dziwy również jak my kołyszące się na niewielkich falkach.
Niektórzy na nas solidnie nawrzeszczeli
Śmigamy pod mostem z prędkością światła i…. mamy problem aby się wtarabanić na pomost.. Bo nogi postanowiły ostatecznie się zbuntować i odmówić posłuszeństwa. Wyrąbałam o pomost jak długa! Dobrze, że choć nie do wody!
Wieczorem sympatyczny miejscowy przynosi nam ryby! Smażymy je w ognisku.. Chwilę później wjeżdżają na stół frytki i pierogi!
Cieszymy się malowniczym zachodem...
...i nocnymi światłami pełgającymi po tafli jeziora.
Kolejny dzień spędzamy snując się po miasteczku…
Podziwiamy murale..
I wyboiste podwóreczka kryte perforowaną płytą….
Zaglądamy w podwórka przez wyrwy w dechach…
Mijamy miłe sklepiki… Takie otwarte..
I pozamykane na głucho..
Włóczymy się uliczkami...
podwórkami...
mostkami…
Czy podglądamy lokalne życie przez jezioro…
Wieża kościoła jakoś zmieniła się przez 8 lat.. Chyba coś z nią robią?
2012
2020
Fajne mają tu witraże!
Na tym wyjeździe sklepik w Drawnie to chyba pierwsza okazja nabycia pamiątek - więc robimy to z przytupem Placówka Drawieńskiego PN oferuje m.in. tematyczne maskotki - wydry, dzikie kaczki i ryby! Bierzemy hurtowo, bo każdemu co innego przypadło do gustu i ciężko uzgodnić wspólną opcję.
Jesiotr i szczupak będą więc stałym wyposażeniem busia!
Będą się majtać pod sufitem, a jak odpadną - to mogą posłużyć za poduszki!
A resztę wyjazdu spędzamy w większym towarzystwie!
cdn
Więc ów ośrodek w Drawnie bardzo polubiłam! Przyjechałam tu pierwszy raz z polecenia znajomego 8 lat temu. A teraz - przyszedł czas na powrót!
Domeczki
Domkowe wnętrza.
Nasz ośmiołapy współlokator.
Przystań i dawna knajpa (teraz chyba od lat nieczynna)
Klimat łazienek z dawnych lat… W takich okolicznościach to co chwilę człowiek biegnie coś wyprać, aby znaleźć pretekst by dłużej tam pobyć!
I jeden z ważniejszych aspektów ośrodków w takich klimatach. Ogniska nie są tu problemem. Sporo więc czasu spędzamy wpatrując się w magię pełgającego płomienia...
A dziś jest akurat podwójnie fajnie! Urok ośrodka potęguje pustka. Jest niedziela.. Wieczór… Właśnie skończył się długi, czerwcowy weekend. Sznury samochodów pewnie ścigają się na autostradach albo stoją w niekończących się korkach na rogatkach wielkich miast… Koniec długiego weekendu w Polsce i ówczesne powroty do domu są zazwyczaj traumatyczne. Każdy koniec jest jednak również początkiem. Tym razem początkiem wyludnionych ośrodków, cichych jezior i zdziwionych lokalsów: “czemu wy tu teraz?”.
W stanicy PTTK jesteśmy sami. Po terenie włóczy się tylko obsługa, drawieńscy wędkarze i znudzona lokalna młodzież, która braku pomysłu na wolny czas nie może zabić ani obłokiem konopnego dymu, ani smartfonem utopionym w jeziorze, ani dzikimi rykami na dziecinnych huśtawkach.
Wypożyczamy sobie wodny rowerek. Moje dotychczasowe doświadczenia z tym środkiem transportu zakładały, że to taka poczciwa taradajka, która bełta się powoli i dostojnie. Pedałowanie to czysta sielanka i wygrzewanie się do słonka. Mieć solidne zakwasy przez tydzień od pływania rowerkiem? Nie móc ustać na trzęsących się nogach po wyjściu z takowego? To brzmiałoby dla mnie jak jakaś abstrakcja.. Do dzisiaj…
Pływamy najpierw owym rowerkiem po jednym jeziorze.
Ale gdy nam się to znudziło, postanawiamy się przedostać na drugie. Dwa lokalne jeziora łączy rzeczka (jak się nie myle oba jeziora są przepływowe i płynie przez nie Drawa - rzeczka nieduża, ale o bardzo silnym nurcie). Nad rzeką przerzucony jest most. I my pod tym mostem planujemy przepłynąć.
Za pierwszym razem sie nie udało. Prąd wyrzuca nas prawie na wędki łowiących tu miejscowych. Jak można się spodziewać nie są zachwyceni grubą, plastikową rybą, jaka się właśnie napatoczyła.. Ale dopingują nas podczas kolejnej próby. Pedałujemy jak najmocniej potrafimy, ale rowerek w ogóle się nie przesuwa. Mocne fale walą w burtę, my ciśniemy ile sił, a rowerek jak zaklęty stoi w miejscu… Znaczy trzeba przyłożyć większą siłę! Centymetr po centymetrze posuwamy się do przodu, ale każda, chociażby najmniejsza chwila odpoczynku czy rozkojarzenia, powoduje, że jesteśmy metr w tył.. Miejscowi tracą początkowy entuzjazm… Wołają, że kajaki to tu może i pływają, ale wybrać się walczyć z nurtem taką taradają - to trzeba mieć mocno nierówno pod sufitem. I nie może nam się ten idiotyzm udać.. I tylko im ryby straszymy, a i tak będziemy musieli zawrócić. Ale tamto jezioro jest takie piękne! Kabak zagrzewa nas do boju ochoczymi okrzykami. Ze ślimaczą prędkością, ale most zaczyna się przesuwać nam nad głowami..
Im dalej tym trudniej. Już, już wydaje się nam, że jednak nie starczy pary w nogach i cały wysiłek na darmo - gdy jakiś dziwny wir obraca naszym rowerkiem i wyrzuca nas na spokojne, jeziorne wody… Słychać tylko syk wody pod mostem i gwizdy wędkarzy.. Przed nami równa tafla jeziora, oświetlona ciepłym, wieczornym słońcem. Nogi jak z waty. Ale powrót będzie łatwiejszy. Trzeba tylko uważać, żeby nie rozwalić łba o most. Bo pewnie śmigniemy tam szybko, a nasze superniewzrotne pływadło nie da zbyt wielu możliwości manewrów..
Wygrzewamy się do ostatnich promieni słońca. Opływamy jeziorko, spotykając różne dziwy również jak my kołyszące się na niewielkich falkach.
Niektórzy na nas solidnie nawrzeszczeli
Śmigamy pod mostem z prędkością światła i…. mamy problem aby się wtarabanić na pomost.. Bo nogi postanowiły ostatecznie się zbuntować i odmówić posłuszeństwa. Wyrąbałam o pomost jak długa! Dobrze, że choć nie do wody!
Wieczorem sympatyczny miejscowy przynosi nam ryby! Smażymy je w ognisku.. Chwilę później wjeżdżają na stół frytki i pierogi!
Cieszymy się malowniczym zachodem...
...i nocnymi światłami pełgającymi po tafli jeziora.
Kolejny dzień spędzamy snując się po miasteczku…
Podziwiamy murale..
I wyboiste podwóreczka kryte perforowaną płytą….
Zaglądamy w podwórka przez wyrwy w dechach…
Mijamy miłe sklepiki… Takie otwarte..
I pozamykane na głucho..
Włóczymy się uliczkami...
podwórkami...
mostkami…
Czy podglądamy lokalne życie przez jezioro…
Wieża kościoła jakoś zmieniła się przez 8 lat.. Chyba coś z nią robią?
2012
2020
Fajne mają tu witraże!
Na tym wyjeździe sklepik w Drawnie to chyba pierwsza okazja nabycia pamiątek - więc robimy to z przytupem
Placówka Drawieńskiego PN oferuje m.in. tematyczne maskotki - wydry, dzikie kaczki i ryby! Bierzemy hurtowo, bo każdemu co innego przypadło do gustu i ciężko uzgodnić wspólną opcję.
Jesiotr i szczupak będą więc stałym wyposażeniem busia!
Będą się majtać pod sufitem, a jak odpadną - to mogą posłużyć za poduszki!
A resztę wyjazdu spędzamy w większym towarzystwie!
cdn
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Adrian pisze:A tak z ciekawości, jakiego używasz aparatu?
Na wyjazdy takie jak tu objazdowe - Nikon coolpix P900, na bardziej piesze P610
Adrian pisze:Zdjęcia z zachodu nad wodą są super
dzieki
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Pudelek pisze:Jaka cena tego cuda?
W tym naszym placilismy od osoby 20 zl (w sezonie jest chyba ciut drozej)
Pudelek pisze:Były tylko takie czy również z kibelkiem?
Byly. Takie z kibelkiem i lazienką (i chyba aneksem kuchennym) sa wmieszane miedzy te stare domki i wygladaja troche jak przyczepa kempingowa - zdjecie ponizej
Nie wiem tez czy niektore z tych drewnianych domkow nie mają dobudowanego kibelka w postaci takiej przyklejonej komóreczki.
Tu masz linka do stronki tego osrodka
http://www.stanica.ikona.pl/home.html
Ostatnio zmieniony 2020-11-07, 18:42 przez buba, łącznie zmieniany 3 razy.
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Zajeżdżamy do Jagowa. Naszym planem jest odwiedzić tu pałac i wieżę. Już sama brama wjazdowa na teren dobrze rokuje!
Pałac wygląda na opuszczony, ale jest pozamykany.
Można się wślizgnąć jedynie przez wąską szczelinę międzyd deskami. Toperz utknie na bank. Ja na 50% Ale warto spróbować...
Najpierw więc wsadzam głowę i łapę z aparatem. Co to wisi? Resztki starej firany?? Czy wyjątkowo dorodna pajęczyna??
Z jednej strony budynek przylega do czynnego gospodarstwa rolnego - i jak widać bardzo ludnego miejsca. Co próbuje jakoś się przymierzyć do najeżonego gwoździami i drzazgami otworu - to ktoś się zaczyna kręcić. Albo włóczą sie dzieci, oczywiście bacznie się przyglądając wioskowej atrakcji pod postacią nieznajomych. Albo jedzie traktor - i akurat na naszej wysokości musi zacząć coś naprawiać przy kole. Albo wjeżdża taksówkarz aby zabrać gdzieś jakąś panią z trzema pudłami. No żesz to kurcze. Po kilku próbach nam się nieco odechciewa. Może po prostu mamy tam nie wchodzić? Kabak z mądrą miną stwierdza: “Widać dzisiaj mamy iść gdzie indziej, np. tam”. A tam jest wieża. To idziemy do wieży. Widać los tak chciał!
Wieża jest ogromna i cholernie zarośnięta. Czy wspominałam już, że lato nie jest zbyt szczęśliwym czasem na zwiedzanie takowych miejsc?
W wieży, na wysokości 1 piętra siedzą jakieś banie. Tajna bimbrownia czy jak?
Przypałacowe zabudowania, obecnie wykorzystywane do celów rolniczych.
A naprzeciw pałacu stoi sobie taki kościół.
Droga z Jagowa do Chrapowa jest pełna maków!
A z Chrapowa do Żydowa wiją się malownicze bruki.
W Karsku na zakręcie zwraca uwagę kamienica z niemieckimi napisami.
Gdy podchodzę do budynku mam poczucie jakiegoś niesamowitego, ogarniającego mnie smutku. Tak, właśnie tu, na tym zakręcie… Odczucie towarzyszy mi cały czas, gdy robię zdjęcia i zaglądam w zamglone patyną okienka. Dzień jest słoneczny i ciepły. My też nie mamy żadnych powodów do wpadania w zły nastrój (no może oprócz tego, że mieliśmy teraz być w Estonii ) O co więc chodzi z tym miejscem? Czy może jest coś w jego historii, co mogłoby tłumaczyć moje niczym nieumotywowane, irracjonalne odczucia?
Piętro kamienicy jest zamieszkane, sklepik na dole opustoszał już chyba sporo lat temu. Zaczynają go porastać całkiem spore drzewka, a kraty oblepiła rdza…
Obiekt jest na sprzedaż. Wpadł mi do głowy pomysł, żeby zadzwonić pod podany numer, ale pytając o historię budynku usłyszałam jedynie pipipi, a przy kolejnych próbach nikt już nie odbierał połączenia…
Próbowałam też podpytać miejscowych. Jedna pani zbyła mnie ofuknięciem, że nie trzymam dystansu i zaczęła histerycznie machać rękoma. Inny pan wzruszył ramionami: “Kamienica jak kamienica. Co ja moge o niej powiedzieć?? Hmmm... Ja tu często sikam na rogu jak wracam od Bolka wieczorem. Zawsze w tym samym miejscu, od 30 lat. Jest już nawet zaciek na tynku. Mogę pani pokazać gdzie dokładnie!”
Czwartej próby więc nie podejmuję Jedziemy sobie zwiedzać dalej!
Kawałek dalej, przy bocznej drodze, stoi sobie pałac. Opuszczony, zarośnięty, ale jednak o atmosferze totalnie nijakiej. Może przez porównanie z dziwną kamienicą na rogu?
Ma bardzo dziwne okienka - jakoś jakby krzywo osadzone, mocno kopnięte kółka. Jak na nie dłużej się patrzy - to sie zaczyna z lekka kręcić w głowie...
W tym roku to maki rosną nawet na gruzowiskach i śmietnikach!
A jeszcze kawałeczek dalej, tam gdzie brukowana droga tworzy minirondo, stoją ruiny. Był to niegdyś zamek myśliwski, a przed wojną budynek był wykorzystywany jako gorzelnia. Za czasów PGRu zrobiono tu magazyn.
Wnętrza podpierają solidne, żelazne kolumny. Widać, że jest to popularne miejsce imprezowe - sporo śladów po ogniskach czy tajna skrytka z flaszką i fajkami.
Tu znów trzęsiemy się brukami! Już zapomniałam gdzie to było dokładnie. Bo mogło być wszędzie. Nieodłączny element lubuskich tras.
A tu spełniamy marzenie kabaka - zrobić siku pod wielkim wiatrakiem.
cdn
Pałac wygląda na opuszczony, ale jest pozamykany.
Można się wślizgnąć jedynie przez wąską szczelinę międzyd deskami. Toperz utknie na bank. Ja na 50%
Ale warto spróbować...
Najpierw więc wsadzam głowę i łapę z aparatem. Co to wisi? Resztki starej firany?? Czy wyjątkowo dorodna pajęczyna??
Z jednej strony budynek przylega do czynnego gospodarstwa rolnego - i jak widać bardzo ludnego miejsca. Co próbuje jakoś się przymierzyć do najeżonego gwoździami i drzazgami otworu - to ktoś się zaczyna kręcić. Albo włóczą sie dzieci, oczywiście bacznie się przyglądając wioskowej atrakcji pod postacią nieznajomych. Albo jedzie traktor - i akurat na naszej wysokości musi zacząć coś naprawiać przy kole. Albo wjeżdża taksówkarz aby zabrać gdzieś jakąś panią z trzema pudłami. No żesz to kurcze. Po kilku próbach nam się nieco odechciewa. Może po prostu mamy tam nie wchodzić? Kabak z mądrą miną stwierdza: “Widać dzisiaj mamy iść gdzie indziej, np. tam”. A tam jest wieża. To idziemy do wieży. Widać los tak chciał!
Wieża jest ogromna i cholernie zarośnięta. Czy wspominałam już, że lato nie jest zbyt szczęśliwym czasem na zwiedzanie takowych miejsc?
W wieży, na wysokości 1 piętra siedzą jakieś banie. Tajna bimbrownia czy jak?
Przypałacowe zabudowania, obecnie wykorzystywane do celów rolniczych.
A naprzeciw pałacu stoi sobie taki kościół.
Droga z Jagowa do Chrapowa jest pełna maków!
A z Chrapowa do Żydowa wiją się malownicze bruki.
W Karsku na zakręcie zwraca uwagę kamienica z niemieckimi napisami.
Gdy podchodzę do budynku mam poczucie jakiegoś niesamowitego, ogarniającego mnie smutku. Tak, właśnie tu, na tym zakręcie… Odczucie towarzyszy mi cały czas, gdy robię zdjęcia i zaglądam w zamglone patyną okienka. Dzień jest słoneczny i ciepły. My też nie mamy żadnych powodów do wpadania w zły nastrój (no może oprócz tego, że mieliśmy teraz być w Estonii
) O co więc chodzi z tym miejscem? Czy może jest coś w jego historii, co mogłoby tłumaczyć moje niczym nieumotywowane, irracjonalne odczucia?
Piętro kamienicy jest zamieszkane, sklepik na dole opustoszał już chyba sporo lat temu. Zaczynają go porastać całkiem spore drzewka, a kraty oblepiła rdza…
Obiekt jest na sprzedaż. Wpadł mi do głowy pomysł, żeby zadzwonić pod podany numer, ale pytając o historię budynku usłyszałam jedynie pipipi, a przy kolejnych próbach nikt już nie odbierał połączenia…
Próbowałam też podpytać miejscowych. Jedna pani zbyła mnie ofuknięciem, że nie trzymam dystansu i zaczęła histerycznie machać rękoma. Inny pan wzruszył ramionami: “Kamienica jak kamienica. Co ja moge o niej powiedzieć?? Hmmm... Ja tu często sikam na rogu jak wracam od Bolka wieczorem. Zawsze w tym samym miejscu, od 30 lat. Jest już nawet zaciek na tynku. Mogę pani pokazać gdzie dokładnie!”
Czwartej próby więc nie podejmuję
Jedziemy sobie zwiedzać dalej!
Kawałek dalej, przy bocznej drodze, stoi sobie pałac. Opuszczony, zarośnięty, ale jednak o atmosferze totalnie nijakiej. Może przez porównanie z dziwną kamienicą na rogu?
Ma bardzo dziwne okienka - jakoś jakby krzywo osadzone, mocno kopnięte kółka. Jak na nie dłużej się patrzy - to sie zaczyna z lekka kręcić w głowie...
W tym roku to maki rosną nawet na gruzowiskach i śmietnikach!
A jeszcze kawałeczek dalej, tam gdzie brukowana droga tworzy minirondo, stoją ruiny. Był to niegdyś zamek myśliwski, a przed wojną budynek był wykorzystywany jako gorzelnia. Za czasów PGRu zrobiono tu magazyn.
Wnętrza podpierają solidne, żelazne kolumny. Widać, że jest to popularne miejsce imprezowe - sporo śladów po ogniskach czy tajna skrytka z flaszką i fajkami.
Tu znów trzęsiemy się brukami!
Już zapomniałam gdzie to było dokładnie. Bo mogło być wszędzie. Nieodłączny element lubuskich tras.
A tu spełniamy marzenie kabaka - zrobić siku pod wielkim wiatrakiem.
cdn
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Miejsca na biwak dzisiaj znów dość długo szukamy. Nad jeziorem Grabino nie da się podjechać do wiatek, a na dodatek po terenie biegają luzem psy wielkości cieląt - co nam się bardzo nie podoba.
Jezioro Rak koło Mosiny dla odmiany wygląda rewelacyjnie. Tylko mocno pachnie tu nielegalnością, a busio to ani rozmiarem ani kolorem się za dobrze nie maskuje. Kurcze, na bank zaraz będziemy mieć na głowie leśnika.. Miejsce jak na polskie warunki jest po prostu za fajne! A nie ma żadnego znaku drogowego czy tabliczki, sugerującej, że można tu wjechać i spędzić miły wieczór bez konieczności użerania się ze służbami...
W końcu lądujemy nad jeziorem Wielkim koło Mościc. Miejsce bardzo ludne, ale jakoś nie mamy już siły ani co gorsze pomysłów gdzie szukać dalej.. Stajemy w jednej z zatoczek, rozwieszamy pranie na słoneczku i idziemy połazić.
Fajne sosnowe lasy, piaszczyste urwiska, powalone przez bobry drzewa i konary.
Korzeń jak pająk! I jeszcze ruch wody sprawia wrażenie jakby ten olbrzym się ruszał!
Ślady po ogniskach znaczone są węgielkami i rybią łuską. Dwie kobitki opalające się toples. Nasze wyłonienie się zza drzew tak je wystraszyło, że razem z kocykiem i torbą wskoczyły do jeziorami. Trzech kolesi z wytatuowanymi oczami i łapami pełnymi sznyt wcinają żelki, piją kubusie, a z ich rozmów wynika, że zamierzają sie zaczaić na jakieś odmiany puchaczy i je sfilmować..
Przy brzegu pływa butelka pod Finlandii, a wewnątrz szamocze się mała rybka. Za dużo alkoholu pożłopała i nie umie wrócić do domu? Próbuje ją uratować, ciągnąc butelkę kijem w stronę brzegu. Niezbyt mi to wychodzi - ja wpadam do jeziora po kolana i moczę buty, a butelka z rybka tonie… Acz może to dla rybki dobrze? Może będzie jej łatwiej wypłynąć gdy w butelce będzie pełno wody niż tylko pół? Szkoda, żeby rybka tak zdechła w butelce.. Fajnie by ją wypuścić albo zjeść!
Taaaak... Dzień i noc to często jednak dwa zupełnie inne światy (i nie chodzi tu wcale o kwestie oświetlenia)
Gdy popołudniem przybywamy nad owo jezioro przypominało ono miejską plaże, pełną ludzi, aut i wrzasku. Wokół brzegów krążyły stada pieskowców, zakochanych par i młodzieży z głośnikiem pod pachą.
Mamy więc sporo obaw co do dzisiejszego biwaku... Ale jedną noc jakoś chyba tu przetrwamy...
Gdy tylko słońce chowa się za lasem - miejsce pustoszeje. I to nie, że jakoś stopniowo, tylko cały tłum znika nagle i równocześnie, jakby opuszczając to miejsce pospiesznie i w popłochu. Ledwo zdążamy się rozejrzeć wokół siebie - a nie ma już nikogo… Tylko wygniecionie w piachu koleiny opon i siny dym ledwo zgasłych ognisk przypomina, że kiedyś byli tu ludzie… Zostajemy sami z równą, niezmąconą taflą jeziora, która w zapadającym zmierzchu przyjmuje barwę różowo-mleczną, która jednocześnie okazuje się nieprawdopodobnie ciepła i pełna aromatu ziół.. Do kolacji hukają nam sowy i szczekają sarny.
Czasem los potrafi zaskoczyć bardzo pozytywnie!
Rano jeszcze przekąpka...
...i suniemy dalej!
Jedziemy z Witnicy na prom w stronę Kłopotowa. Wszystko zdaje się być jak trzeba - drogowskazy na Lemierzyce, znaczek promu ze strzałką.. Miła droga wije się polami.. Tylko promu ni ma… tzn. stoi zacumowany po przeciwległej stronie, a tu zamknięty szlaban… Wszystko wokół wygląda na dłuższy już czas nieużywane…
Coś nie mamy szczęścia do tego promu… To nasze drugie podejście… 9 lat temu wracając z Woodstocku też próbowaliśmy tędy przekraczać Wartę.. Wtedy prom pływał - tylko skodusia okazała się zbyt niskopodłogowa aby pokonać zalaną drogę....
cdn
Jezioro Rak koło Mosiny dla odmiany wygląda rewelacyjnie. Tylko mocno pachnie tu nielegalnością, a busio to ani rozmiarem ani kolorem się za dobrze nie maskuje. Kurcze, na bank zaraz będziemy mieć na głowie leśnika.. Miejsce jak na polskie warunki jest po prostu za fajne! A nie ma żadnego znaku drogowego czy tabliczki, sugerującej, że można tu wjechać i spędzić miły wieczór bez konieczności użerania się ze służbami...
W końcu lądujemy nad jeziorem Wielkim koło Mościc. Miejsce bardzo ludne, ale jakoś nie mamy już siły ani co gorsze pomysłów gdzie szukać dalej.. Stajemy w jednej z zatoczek, rozwieszamy pranie na słoneczku i idziemy połazić.
Fajne sosnowe lasy, piaszczyste urwiska, powalone przez bobry drzewa i konary.
Korzeń jak pająk! I jeszcze ruch wody sprawia wrażenie jakby ten olbrzym się ruszał!
Ślady po ogniskach znaczone są węgielkami i rybią łuską. Dwie kobitki opalające się toples. Nasze wyłonienie się zza drzew tak je wystraszyło, że razem z kocykiem i torbą wskoczyły do jeziorami. Trzech kolesi z wytatuowanymi oczami i łapami pełnymi sznyt wcinają żelki, piją kubusie, a z ich rozmów wynika, że zamierzają sie zaczaić na jakieś odmiany puchaczy i je sfilmować..
Przy brzegu pływa butelka pod Finlandii, a wewnątrz szamocze się mała rybka. Za dużo alkoholu pożłopała i nie umie wrócić do domu? Próbuje ją uratować, ciągnąc butelkę kijem w stronę brzegu. Niezbyt mi to wychodzi - ja wpadam do jeziora po kolana i moczę buty, a butelka z rybka tonie… Acz może to dla rybki dobrze? Może będzie jej łatwiej wypłynąć gdy w butelce będzie pełno wody niż tylko pół? Szkoda, żeby rybka tak zdechła w butelce.. Fajnie by ją wypuścić albo zjeść!
Taaaak... Dzień i noc to często jednak dwa zupełnie inne światy (i nie chodzi tu wcale o kwestie oświetlenia
)
Gdy popołudniem przybywamy nad owo jezioro przypominało ono miejską plaże, pełną ludzi, aut i wrzasku. Wokół brzegów krążyły stada pieskowców, zakochanych par i młodzieży z głośnikiem pod pachą.
Mamy więc sporo obaw co do dzisiejszego biwaku... Ale jedną noc jakoś chyba tu przetrwamy...
Gdy tylko słońce chowa się za lasem - miejsce pustoszeje. I to nie, że jakoś stopniowo, tylko cały tłum znika nagle i równocześnie, jakby opuszczając to miejsce pospiesznie i w popłochu. Ledwo zdążamy się rozejrzeć wokół siebie - a nie ma już nikogo… Tylko wygniecionie w piachu koleiny opon i siny dym ledwo zgasłych ognisk przypomina, że kiedyś byli tu ludzie… Zostajemy sami z równą, niezmąconą taflą jeziora, która w zapadającym zmierzchu przyjmuje barwę różowo-mleczną, która jednocześnie okazuje się nieprawdopodobnie ciepła i pełna aromatu ziół.. Do kolacji hukają nam sowy i szczekają sarny.
Czasem los potrafi zaskoczyć bardzo pozytywnie!
Rano jeszcze przekąpka...
...i suniemy dalej!
Jedziemy z Witnicy na prom w stronę Kłopotowa. Wszystko zdaje się być jak trzeba - drogowskazy na Lemierzyce, znaczek promu ze strzałką.. Miła droga wije się polami.. Tylko promu ni ma… tzn. stoi zacumowany po przeciwległej stronie, a tu zamknięty szlaban… Wszystko wokół wygląda na dłuższy już czas nieużywane…
Coś nie mamy szczęścia do tego promu… To nasze drugie podejście… 9 lat temu wracając z Woodstocku też próbowaliśmy tędy przekraczać Wartę.. Wtedy prom pływał - tylko skodusia okazała się zbyt niskopodłogowa aby pokonać zalaną drogę....
cdn
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
W Radachowie płytowa droga doprowadza nas do ruin pałacu.
Szkielet budynku porastają gęste pnącza.
A z przeciwległej strony - niespodzianka! Do ruin przykleiła się przybudówka! Tu ktoś chyba mieszka! Ciekawe jakie dźwięki dochodzą nocami zza ściany przytulonej do pustego gmachu?
Ludzie nieraz hodują roślinki w doniczkach stojących na parapetach. Jak widać można i bez doniczki!
A tutaj już chyba tylko ramy okienne trzymają ściany w kupie!
W Smogórach szukalismy pałacu, ale nie znaleźliśmy.
W Lubieniu szczęście nam dopisuje. Pałac jest solidny, z wieżyczką, położony na sporym zarośniętym terenie. Jak wszędzie w tym roku - maki oczywiście są!
Pod stopami trylinka, bruk lub malowniczo zarosły, stary asfalt...
Pałac jest opuszczony, ale wygląda, że ktoś całkiem niedawno próbował go remontować np. okna na parterze są wstawione nowe, plastikowe. Drzwi są zamknięte. Oczywiście za klamkę ciągniemy... No trudno...
Już wracamy, mając pewność, że ze zwiedzania wnętrz nici. Fajnie, że chociaż z zewnątrz go obejrzeliśmy. A tu się napatoczył miejscowy koleś. Miła gadka - i propozycja, że nam pokaże pałac w środku. Nam dwa razy powtarzać nie trzeba! Podchodzimy pod okno, przy którym byliśmy 5 minut wcześniej. Okazuje się, że okno nie jest wmurowane i sobie po prostu stoi na parapecie. Można go wystawić i wejść. Często nie znając lokalnych trików człowiek jest poszkodowany i od razu na straconej pozycji!
W środku są super sufity, kominki, schody.
Nasz przewodnik skrupulatnie opowiada o każdym pomieszczeniu, głównie gdzie kto ile wypił albo jakie miejscowe (lub przyjezdne) dziewczęta umilały chłopcom czas.
Ciemne, ścienne malowidło z koniem.
Zwiedzamy tylko parter. Lokalny miłośnik zabytków chce nam też pokazać wyższe piętra, ale na to brakuje już nam odwagi. Stropy zdecydowanie osiadają. W wielu pokojach są podparte belami - jak stemplami w kopalni, a mimo to nabierają niemiłych półkolistych kształtów…
Dopiero w domu, na zdjęciach, wypatrzyłam na tym malunku różne sceny myśliwskie! (na miejscu raczej skupiałam się na tym czy nic nie leci na łeb )
W wiosce Wystok ruiny siedzą w niemożebnym chaszcu. Stwierdzenie, że był po szyje nie jest poetycką przenośnią. Sam budynek jest mało pałacowy. Bardziej przypomina starą szkołę..
Jest też orzęsione bajorko o betonowych brzegach…
I puste stajnie..
W Bielicach pałac jest zamieszkany - i nie on stanowi tu główną atrakcję dnia dzisiejszego..
Siadamy pod sklepem “Małgosia” … i jakoś tam wsiąkamy…
Zatapiamy się w lokalnym niebycie. Jest czasem taki stan półświadomości, gdzie człowiek jakby częściowo usypiał, przestawał ogarniać czas i plany. Tak jakby wszystko nagle zwalniało i robiło się nieco mgliste... Jakiś taki rodzaj odpoczynku, takiego “tu i teraz”. Stan bardzo chyba popularny w czasie podróży pociągiem, gdy człowiek wgapia się tępo w okno i myśli jakby gdzieś odpływały - a jednocześnie obserwowany obraz stawał się bardziej wyrazisty. I właśnie tu tak jest. Siedzimy, a przed naszymi oczami toczy sie zwykłe czerwcowe popołudnie… Żulik bawi się wydrą z kabakiem. W jednej ręce trzyma maskotkę a w drugiej browara. Coś mu się chyba pokiełbasiło, bo w pewnym momencie wsadził ogon wydry do gęby, wykonując klasyczny gest przechylania. Kabak dostał ataku śmiechu. Żulikowi zrobiło się głupio, nawiał za sklep, nawet niedopite piwo zostawił…
Dwóch kolesi stawia nad rzeźbą koło krzyża kratownicę na bluszcz. Przechodząca obok kobieta ich gani: “ To nie za dużo? Krzyż, ławki, rzeźba i jeszcze daszek? Nie nie nie! To będzie człowieka rozpraszać, nie da się tu potem modlić!”. Kolesie odnoszą kratownicę na jedno z podwórek…
Starsza pani jedzie rowerem ze sklepu. Potem krzyczy na jednego z żulików siedzących przy drodze: “Tylko się zaś nie nachlej jak świnia, bo będziesz na dworze spał. A dzisiaj ma być ochłodzenie!”. Sądząc po wieku to chyba jej syn.
Staruszka z laseczką siedzi na przyzbie. Na widok jadącej szosą cysterny zrywa się i biegnie truchcikiem. Bardzo dziarsko biegnie, tylko żwir zgrzyta pod butami i laską. Ma jakąś sprawę do kierowcy, który grzecznie hamuje, zjeżdża na pobocze i podejmuje rozmowę. O czym? Nie słychać... Za daleko..
Poza tym właśnie pod sklep zajechało auto na włoskich blachach. Kłęby dymu z gazowanego (nie wiedzieć czemu) ciągle silnika spowijają całe podsklepie, powodując, że kontury wszystkiego stają się krzywe i rozmyte. Muzyka zdecydowanie rodzima dudni z głośników i wszystko zagłusza. Kabak zaczyna tańczyć! Nam chyba Cyganie to dziecko podrzucili! I ja, i toperz nie lubimy tańczyć! To chyba musi być po prababci!
Z dziwnego letargu wyrywa mnie głos toperza: “Chyba musimy jechać dalej, bo inaczej przyjdzie nam tu nocować”.
Ot… Zwykłe popołudnie i stek pozornie nieciekawych historyjek, którym jakoś od zawsze uwielbiam się przyglądać. Może to ta sama cecha, która ludzi motywuje aby oglądać seriale? Albo inne “reality show”? Widać ja też to lubie, ale wolę takie w 5D
Przy drodze, nieopodal sklepu, stoją takie kamienne tablice. Okolica na każdym kroku przypomina nam w jakiej części kraju jesteśmy!
cdn
Szkielet budynku porastają gęste pnącza.
A z przeciwległej strony - niespodzianka! Do ruin przykleiła się przybudówka! Tu ktoś chyba mieszka! Ciekawe jakie dźwięki dochodzą nocami zza ściany przytulonej do pustego gmachu?
Ludzie nieraz hodują roślinki w doniczkach stojących na parapetach. Jak widać można i bez doniczki!
A tutaj już chyba tylko ramy okienne trzymają ściany w kupie!
W Smogórach szukalismy pałacu, ale nie znaleźliśmy.
W Lubieniu szczęście nam dopisuje. Pałac jest solidny, z wieżyczką, położony na sporym zarośniętym terenie. Jak wszędzie w tym roku - maki oczywiście są!
Pod stopami trylinka, bruk lub malowniczo zarosły, stary asfalt...
Pałac jest opuszczony, ale wygląda, że ktoś całkiem niedawno próbował go remontować np. okna na parterze są wstawione nowe, plastikowe. Drzwi są zamknięte. Oczywiście za klamkę ciągniemy... No trudno...
Już wracamy, mając pewność, że ze zwiedzania wnętrz nici. Fajnie, że chociaż z zewnątrz go obejrzeliśmy. A tu się napatoczył miejscowy koleś. Miła gadka - i propozycja, że nam pokaże pałac w środku. Nam dwa razy powtarzać nie trzeba! Podchodzimy pod okno, przy którym byliśmy 5 minut wcześniej. Okazuje się, że okno nie jest wmurowane i sobie po prostu stoi na parapecie. Można go wystawić i wejść. Często nie znając lokalnych trików człowiek jest poszkodowany i od razu na straconej pozycji!
W środku są super sufity, kominki, schody.
Nasz przewodnik skrupulatnie opowiada o każdym pomieszczeniu, głównie gdzie kto ile wypił albo jakie miejscowe (lub przyjezdne) dziewczęta umilały chłopcom czas.
Ciemne, ścienne malowidło z koniem.
Zwiedzamy tylko parter. Lokalny miłośnik zabytków chce nam też pokazać wyższe piętra, ale na to brakuje już nam odwagi. Stropy zdecydowanie osiadają. W wielu pokojach są podparte belami - jak stemplami w kopalni, a mimo to nabierają niemiłych półkolistych kształtów…
Dopiero w domu, na zdjęciach, wypatrzyłam na tym malunku różne sceny myśliwskie! (na miejscu raczej skupiałam się na tym czy nic nie leci na łeb
)
W wiosce Wystok ruiny siedzą w niemożebnym chaszcu. Stwierdzenie, że był po szyje nie jest poetycką przenośnią. Sam budynek jest mało pałacowy. Bardziej przypomina starą szkołę..
Jest też orzęsione bajorko o betonowych brzegach…
I puste stajnie..
W Bielicach pałac jest zamieszkany - i nie on stanowi tu główną atrakcję dnia dzisiejszego..
Siadamy pod sklepem “Małgosia” … i jakoś tam wsiąkamy…
Zatapiamy się w lokalnym niebycie. Jest czasem taki stan półświadomości, gdzie człowiek jakby częściowo usypiał, przestawał ogarniać czas i plany. Tak jakby wszystko nagle zwalniało i robiło się nieco mgliste... Jakiś taki rodzaj odpoczynku, takiego “tu i teraz”. Stan bardzo chyba popularny w czasie podróży pociągiem, gdy człowiek wgapia się tępo w okno i myśli jakby gdzieś odpływały - a jednocześnie obserwowany obraz stawał się bardziej wyrazisty. I właśnie tu tak jest. Siedzimy, a przed naszymi oczami toczy sie zwykłe czerwcowe popołudnie… Żulik bawi się wydrą z kabakiem. W jednej ręce trzyma maskotkę a w drugiej browara. Coś mu się chyba pokiełbasiło, bo w pewnym momencie wsadził ogon wydry do gęby, wykonując klasyczny gest przechylania. Kabak dostał ataku śmiechu. Żulikowi zrobiło się głupio, nawiał za sklep, nawet niedopite piwo zostawił…
Dwóch kolesi stawia nad rzeźbą koło krzyża kratownicę na bluszcz. Przechodząca obok kobieta ich gani: “ To nie za dużo? Krzyż, ławki, rzeźba i jeszcze daszek? Nie nie nie! To będzie człowieka rozpraszać, nie da się tu potem modlić!”. Kolesie odnoszą kratownicę na jedno z podwórek…
Starsza pani jedzie rowerem ze sklepu. Potem krzyczy na jednego z żulików siedzących przy drodze: “Tylko się zaś nie nachlej jak świnia, bo będziesz na dworze spał. A dzisiaj ma być ochłodzenie!”. Sądząc po wieku to chyba jej syn.
Staruszka z laseczką siedzi na przyzbie. Na widok jadącej szosą cysterny zrywa się i biegnie truchcikiem. Bardzo dziarsko biegnie, tylko żwir zgrzyta pod butami i laską. Ma jakąś sprawę do kierowcy, który grzecznie hamuje, zjeżdża na pobocze i podejmuje rozmowę. O czym? Nie słychać... Za daleko..
Poza tym właśnie pod sklep zajechało auto na włoskich blachach. Kłęby dymu z gazowanego (nie wiedzieć czemu) ciągle silnika spowijają całe podsklepie, powodując, że kontury wszystkiego stają się krzywe i rozmyte. Muzyka zdecydowanie rodzima dudni z głośników i wszystko zagłusza. Kabak zaczyna tańczyć! Nam chyba Cyganie to dziecko podrzucili!
I ja, i toperz nie lubimy tańczyć! To chyba musi być po prababci!
Z dziwnego letargu wyrywa mnie głos toperza: “Chyba musimy jechać dalej, bo inaczej przyjdzie nam tu nocować”.
Ot… Zwykłe popołudnie i stek pozornie nieciekawych historyjek, którym jakoś od zawsze uwielbiam się przyglądać. Może to ta sama cecha, która ludzi motywuje aby oglądać seriale? Albo inne “reality show”? Widać ja też to lubie, ale wolę takie w 5D
Przy drodze, nieopodal sklepu, stoją takie kamienne tablice. Okolica na każdym kroku przypomina nam w jakiej części kraju jesteśmy!
cdn
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Pudelek pisze:Czy przewodnik po pałacu otrzymał stosowną zapłatę?
Tak, dalismy mu flaszke
Ale bardzo dlugo jej nie chcial przyjac, twierdzac ze oprowadza z milosci do zabytkow i dla nawiazywania nowych znajomosci, a nie dla materialnych korzysci. Dopiero jak go zobowiazalismy zeby wypil nasze zdrowie - to flaszke wzial."ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Pudelek pisze:Ja bym mu zaproponował, że możemy obalić ją razem, jeśli sam nie chce jej przyjąć
Zeby mi toperz juz calkiem leb urwal??
I tak zawsze bylo mu smutno, ze ja pod sklepem piwo a on tylko patrzy "ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..
Pudelek pisze:Owszem, w jakiś 90% to ja prowadzę, ale w sytuacjach strategicznych zwalniam miejsce
Jasne... Tak to by sytuacja strategiczna byla pod kazdym sklepem
Po drodze toperz by spal albo pil piwo, a ja bym musiala patrzec rownoczesnie na droge i na mape! Pamietam takie wyjazdy jak jeszcze jezdzilismy moją ładusią!
W sytuacji naprawde palącej potrzeby i jakby nie bylo innego wyjscia - to ja bym pojechala. Jedyny problem, ze na chwile obecną to chyba busiem w miescie bym nie zaparkowala, bez strat w ludziach, autach i latarniach
Ale my rzadko jezdzimy po miastach
Ostatnio zmieniony 2020-11-18, 20:58 przez buba, łącznie zmieniany 2 razy.
"ujrzałam kiedyś o świcie dwie drogi, wybrałam ta mniej uczęszczaną. Cała reszta jest wynikiem tego, że ją wybrałam"
na wiecznych wagarach od życia..
na wiecznych wagarach od życia..