Czas przejścia : 6 godź.
Długość trasy : 17.5 km
Po pierwszym dość wyczerpującym dniu, chcieliśmy zrobić coś lekkiego i przyjemnego, tym bardziej że pogoda cały czas była niepewna, a deszcz i burza wisiały w powietrzu.
Witamy się z Jukuszycami pełni ekscytacji, bo to pierwsza wizyta w Górach Izerskich więc nie wiadomo czego się spodziewać, przepuszczamy pociąg i ruszamy ku nowej przygodzie
Ścieżka, a w zasadzie leśna droga to żadne wyzwanie, przyjemny spacer z widokiem na miejsce które później stało się celem kolejnej wycieczki …
Leśna droga zmienia się w ścieżkę i prowadzi przez torfowiska, które przecinają drewniane mostki po których można bezpiecznie przejść suchą nogą
Klimat tego miejsca jest świetny.
W końcu wychodzimy na otwartą przestrzeń i naszym oczom ukazuje się przepiękna Hala Izerska, łąki pełne barw i strumyki przepływające niczym wąż wijący się w trawach, dają niesamowity efekt, od razu przyszła nam do głowy jesień, jaka musi być piękna w tym miejscu, myślę że brakuje nam wyobraźni
ale póki co cieszymy się naszym tu i teraz !
Całość lekko psuje kawałek asfaltu który pojawia się zaraz za mostkiem i ciągnie się do skrzyżowania przy Chatce Górzystów, ale to tylko malutki detal który całości nie zaszkodzi
Krótki pobyt w Chatce, która ma swój fajny klimat, półki pełne książek, mały piecyk i drewniane ławy po których widać że nie jedno już widziały i słyszały
Zadowoleni ruszamy dalej, choć z lekkim niepokojem patrzymy za siebie, bo pojawiły ciemne chmury zmierzające w naszą stronę, a przed nami jeszcze trochę drogi zostało …
Kawałek wracamy tą samą drogą i odbijamy w prawo na czerwony szlak prowadzący w stronę Stacji Turystycznej Orle, znowu idziemy leśną drogą, równą leśną drogą w towarzystwie granicznej rzeki Izery nad której brzegiem wysiadują turyści mocząc sobie nogi
Wokół piękna zieleń i strumyki o bursztynowym kolorze, które rozlewają się gdzieś po lesie tracąc z pola widzenia.
Tuż przed Stacją Orle przy drodze stoją piękne domy, które przyciągają wzrok, przyciągają tylko na chwilę, bo kawałek dalej jest schronisko które prezentuje się zajebiście, kamienne z ostrymi krawędziami, zdaje się być zimne i nieprzyjemne, ale to tylko pozory … Na wejściu witają nas dwie sympatyczne sówki
a w środku ciepło drewna robi swoją robotę, mała ciasna salka z malutkim bufetem, ma wszystko czego każdy wędrowiec potrzebuje
Czas mija nie ubłagalnie i w końcu trzeba było zbierać cztery litery na ostatnią prostą, można by powiedzieć że faktycznie prostą, bo kawał drogi to falująca prostka która zdaje się nie kończyć …
Jednak swój koniec ma !
W lekkim przyjemnym deszczyku kończymy tą wycieczkę którą zaliczamy do jednej z najlepszych jakie mieliśmy okazję przejść
Izery robią na nas ogromne wrażenie i chętnie myślimy o nich w kategoriach - " My tu kurwa jeszcze wrócimy ! "
I taka to była wycieczka.
